Merkezi bir değişim için yeni modellere, yeni modellerin halk gözünde uygulanabilir ve hayatı iyileştirir görünmesini sağlayacak alternatif, yerel yönetme pratiklerine ve bunların merkezi düzeyde bir değişim arzusu etrafında seferber edilmesini sağlayacak yeni bir siyaset hattına ihtiyacımız var.
Hamburg 1923, öncesi ve sonrasıyla, bir ayaklanma girişiminin ötesidir. Bu nedenle 100 yıl tartışmalarında çok daha geniş konuşmayı ve üzerinden atlanmadan anılmayı hak etmektedir.
Sol-sosyalist muhalefetin, özellikle de Türkiye İşçi Partisi’nin alacağı tutum, bu süreçte belirleyici sonuçlar yaratabilecek etkenlerden biri. Can’a bunu borçluyuz…
1923 cumhuriyetinin pozitif değerlerine sahip çıkmak, sadece onu kuran bir askeri lidere güzelleme yapmak demek değildir. Bu her şeyden önce bu topraklardaki 200 yıllık aydınlanma mücadelesine, 1923 öncesinin büyük ve değerli reformcularına, Namık Kemal ve Tevfik Fikret gibi özgürlük şairlerine, Abdülhamit döneminde hürriyet için savaşıp işkence gören, hapsedilen ve sürgüne yollanan ilerici aydınlara, işgal günlerinde Ege ovalarında ve Antep’te direniş ateşini yakan yoksul köylülere, İmalat-Harbiye İşçilerine, yağmur ve kar altında mermi taşıyan emekçi kadınlarımıza sahip çıkmak demektir.
Devrimcilik maceracılık değildir; ancak ciddi olanakların olduğu yerde risk de almak gereklidir ve olanaktan yararlanırken oluşacak risklere karşı da gerekli tedbir ve araçları geliştirmek, devrimci mücadelenin doğasının parçasıdır.
