Zafer Köse

Yalova’dan iki otobüsle gitmiştik Ankara’ya. Kızım ortaokula yeni başlamıştı. Sanki bugün gibi…

Gece yolculuğunun sonunda alana vardığımızda dünya birden canlanıyor. Davullar, düdükler, müzikler! Gençlerin ellerinde sepet, sepetlerde sandviçler, meyve suları. Kullanılmayan kumanyaları otobüslerden toplamışlar, dağıtıyorlar. Paranın geçmediği bir yerdeyiz yine. Ve kimse ortadaki varlıktan pay kapma derdinde değil, herkes birbirine ikram ediyor.

Gruplar, kendi pankartlarının ve ses araçlarının arkasında toplandıkça ilerlemeye başlıyor. Bir köprünün altından geçerken seslerin yankılanması, insanların slogan iştihanı artırıyor. Özgürlük, eşitlik, barış yankılanıyor. Ve sprey boyalar çıkıyor ortaya. Soluk duvarlarda güzellik. Çocuklar gülüyor, düdük çalıyor. Derken bir patlama sesi! Yer sarsılıyor! Bas bir sesin basıncı çöküyor göğsüme. Yüz metre ötede dumanlar, çığlıklar. Havaya savrulan parçalar! Kızım, “Ya yine bir eylem olursa!” diyor, bir daha da konuyla ilgili konuşmuyor.

Sonraki günlerde, gözüm hep kızımın üstünde. Çok kötü etkileneceğinden kaygılıyız. Oysa hiç öyle bir olay yaşamamış gibi davranıyor. Hatırlamıyormuş gibi. Ziyarete gelen arkadaşlarla konuştuklarımıza, yaralı dostlarla ilgili bilgiler almak için çırpınmalarımıza, haberlerin veriliş biçimine öfkelenmemize, hiçbirine ilgi göstermiyor.

Bir gün sabaha karşı gelip beni uyandırıyor. “Baba, akşam gelirken fabrikadan bana baret getirir misin?” Kalkıp yerine yatırırken kısaca konuşuyoruz. Günlerdir, bir daha öyle bir eylem olursa katılıp katılmama konusunu düşünüyormuş meğer. Ve kararını vermiş. “Ben iyi insanları yalnız bırakamam” diyor.

Bir ukdedir içimde. Kaybettiğimiz dostlarımıza keşke kızımın bu mesajını iletebilsem. Gözünüz arkada kalmasın diyebilsem. Bizi merak etmeyin. Anılarınız yolumuzu aydınlatacak.