Işıl Adıyaman | Utkan'ın gözleriyle...

Bir tek çocuk bile gülebilecekse çıkın o duvarlarınızın ardından. Siz o yolda yürürken bir gün kolunuza gireceğim, Utkan’ın eli elinizi tutacak! Tekrar kesişecek yollarımız.

04-08-2019 13:24

Işıl Adıyaman

Ben yazarken 88, siz okurken 90. gün!

Utkan yok!!!

“Sensiz eksik olur ama zaten hep eksiğiz” dedi Önder, “Utkan’sız hiçbir şey tam olmasın zaten, her şey eksik kalsın” dedim! Lakin Adıyaman’ın 15 yıllık hayat arkadaşı olarak hepinize söylemem gereken birkaç önemli şey var.

Benim için hayat o arabada durdu! Ve yaşamak laneti asılı kaldı boynumda.

Ama Utkan demişti ki “kadının sesi bile titremedi Işıl”; değil sesimin titrememesi düşünceler ve sözcükler bile boğazımda takılı kalıyor hala. Bundandır zaten sesimin hiç çıkmaması. Lakin hepinizi temin ederim, Adıyaman’ın hayat arkadaşı olarak, her ne kadar 7 Mayıs günü o arabada bana da kamyon çarpmış ve henüz tek bir serum bile vermemiş de olsalar; işe gidip geliyor, çocuklarla ilgileniyorum, öncelikli vazifelerimin başındayım. Ve bilin, hepinize Utkan’ın gözleriyle bakıyorum.

Utkan’ı henüz 37 yaşında kaybettim. Kaybettik!!!

Oğlumuz 8 aylıktı, şimdi emekliyor. Ve şimdi o’nu tanıyan hepinizin çok ciddi bir sorumluluğu var!

Biliyorum, Utkan varken benim için bile hayat daha hafifti. Ve ancak, artık; Utkan’ı tanıyan hepimizin iyi ve adaletli olması, yani haksızlığa sesini çıkartması lazım. Öyle korunaklı köşelerinize saklanmadan!!!

Utkan’la bir kez el sıkışmış hepinizin çevresindeki herkese çok daha sıkı sarılması, hem de öyle hemen ilk tökezlemede gözden çıkarıp vazgeçmeden (biz ne kavgalar ettik de vazgeçmedik birbirimizden).

Utkan’la bir sofrada oturabilmiş hepinizin, çocuğumun payı diye bile düşünmeden tüm emekçilerle paylaşması lazım.

Utkan’ın bir kez bile kahkahayla güldüğünü gören hepinizin yaşam ne getirirse getirsin deyip, kolları yine emekten yine adaletten yana sıvaması ve öyle ikirciksiz işe koyulması lazım, orta yolculara ve tüm koltuk sevdalılarına rağmen.

Ve eğer Utkan’ın gözünden yaş aktığını bir defa bile gördüyseniz, her şeye rağmen yaşama tüm gücünüzle sarılmanız lazım; iyi, doğru ve adil olanın yanında durmaktan hiç kimse ve hiçbir şeye rağmen vazgeçmeden…

Ezber ve bilindikti: “Utkan’a sözümüz devrim olacak”. Şimdi hepiniz, hem de Utkan olmadan, kendi hayatlarınızın devrimini yapmaya hazır mısınız?

Utkan öldü!

Bu herhangi bir şey değil!  Ya bir kıyamet alameti ya da çocuklarımız için hayalini kurduğumuz dünyayı getirecek olan kavganın alevi!

Ben henüz nefes alamıyorum, ama bilin hepinize Utkan’ın gözleriyle bakıyorum!

Mesleğine çok aşık öğretmenler olmak ve iyi insanlar yetiştirmek zorunda tüm öğretmen arkadaşları.

Kendi çocuklarını nasıl düşünüyorsa komşunun çocuğunu da öyle düşünmeli tüm öğrenci velileri.

Tuzla’da bir tırın kasasında çay içebilmeli ve kavgaya dört elle sarılmalı tüm çalışma arkadaşları.

Sinirlendiğinde nasıl gözünün döndüğünü en iyi ben biliyorsam, sinirlendiği şeylerde nasıl haklıydı yine ben biliyorum. Ne yaşamaktan, ne sevmekten ne de kavgadan vazgeçti.

Adını bile yoğun bakımdaki o inanılmaz günlerde öğrendiklerim dahil hepiniz; Utkan damarı yırtılmış, beyne giden tüm damarları kan dolmuş, kafa basıncı kalbini durdurmuşken bile tüm organlarıyla direnip, dayanıp o 6 insana can oldu!!!

Bir tek çocuk bile gülebilecekse çıkın o duvarlarınızın ardından.

Siz o yolda yürürken bir gün kolunuza gireceğim, Utkan’ın eli elinizi tutacak!

Hepinizi örgütlü mücadeleye çağırmıyorum! İyi yaptığınız şey kek pişirmekse onu yapın, ama mahallenin çocuklarıyla paylaşın.
 
Tekrar kesişecek yollarımız.

Selcan Adıyaman | Utkan; iki kuşağın birbirine sarılmış hali

90’ların ‘feda kuşağı’nın, ölüm oruçlarında, Gazi barikatlarında ölümsüzleşen devrimcilerin yüzü suyu hürmetine güçlü bileği, kaya gibi bilinci ve kederli yüreği; 2000’lerin Gezi barikatlarının hep şakacı, hayalci, ayakları yere basmayan hafifliği... Türkiye devriminin iki kuşağının en güzel yerlerinden birbirine sarılmış halidir kardeşim.

04-08-2019 13:19

Selcan Adıyaman

Canım kardeşim Utkan Adıyaman 4 Ağustos 1982 yılında Karadeniz Ereğli’de doğdu. Doğduğumuz, büyüdüğümüz kasaba Zonguldak’a bağlı bir sahil kasabasıdır. Ereğli Demir Çelik Fabrikası ilçemizin başlıca istihdam kaynağıdır ve dolayısıyla Ereğlili emekçiler ve ailelerinin gündelik yaşamları 80’ler ve 90’lar süresince azalarak da olsa politik, sosyal ve kültürel alanda örgütlü bir işçi sınıfı geleneğinin tesirinde yaşam bulmuştur.

Şimdilerdeki terk edilmiş virane hali bir yana demir çelik fabrikası işçilerinin aileleri için yapılmış olan lojmanlardaki gündelik yaşamımız sosyal ilişkiler bakımından küçük bir Sovyet kasabasındaki yaşamın silik bir minyatürüydü diyebiliriz.

2000’li yılların başına kadar dünya çelik üreticileri sırasında önemli bir yere sahip olan fabrikamızın lojmanlarındaki hayatımız ikimiz için de unutulmaz güzellikte anılarla dolu. Fabrika içinde süre giden sınıf mücadelesinin yaşamımıza kattığı devinim bizi biz yapan en önemli unsurdur. Lojman bünyesindeki mühendisler derneğinin, Göztepe lokantasının masalarında, oyun aralarımızda ilişerek yemek yiyen bizler sendikal mücadelenin, solculuğun, kavganın rakı sofralarında büyüdük. Fabrikanın her yıl ekim ayında işçilere dağıttığı çelik uçlu postallar, deri yünlü yelekler ve yeşil kalın parkalarımızla hep bir örnek okula giden onlarca çocuk düşünün; içlerinde bizim kara oğlanı…

İşte böyle bir ortamda Utkan 12 yaşındayken katıldı ilk politik eylemine: “Abla Bozhane’de Nazım Hikmet anması yapılacakmış gidelim mi?” Benim korkarak gitmediğim anmaya, hiç kimseyi tanımadıkları halde bir duvarda afişini görerek iki kafadar katıldılar. Döndüğünde “Keşke gelseydin abla Bozhane inledi” diyerek havasını atarak.

Utkan’la lojman hayatımızdan bahsederken hep aynı şeyi söyleriz: “Şaka maka da abla ne acayip insanlar çıktı oralardan. Sadece bizim oturduğumuz 2 blokluk YBD’lerden müzisyenler, bilim insanları, tüm düzenini yıkıp dünyayı gezen bir gezgin ve  devrimciler yetişti, aslında kitabını yazmak lazım.”

Kavgamızın kenti İstanbul’a geldiğimizde ben 18 yaşımda, Utkan 15 yaşındaydı. İstanbul, Ereğli gibi küçük bir kasabadan sonra bizim için her anlamda kavgamızın kenti olmuştur. Göçen herkes gibi İstanbul’a alışmak, kendimizi var etmek için didindik desek yeridir.

Utkan’ın bilincinde Ereğli’deki sınıf mücadelesinde ekilen tohum İstanbul Vefa Lisesi’ndeki anti-faşist mücadeleyle sulanmıştır. 1998 yılının bir Kasım ayında evimize gelen telefonun başındaki ses anneme “oğlun için mezar seç” dediğinde küçücük bir sahil kasabasının korunaklı kıyılarındaki o naif çocuk Utkan 16 yaşında fişek gibi bir gençtir artık. Ertesi hafta Vefa’lı devrimci liseliler faşistlerin ‘reisini’ bir sokak arasında sıkıştırdığında tesadüfen oradan geçen Utkan’ın ‘reisin’ önüne geçip, “bu iş böyle olmaz; biz bu değiliz” diyerek küçük çapta bir linci engellemesi önemli bir süre faşistlerin geri çekilmesiyle sonuçlanmıştır.

Asıl olarak anti-faşist mücadeleyle geçen Vefa Lisesi yıllarında Utkan Ereğli’den heybesine yüklediği TKP geleneği ile buluşmuş, örgütlenmiştir. Liseden sonra İTÜ’yü kazanarak öğrenci hareketinin hücre hapishanelerine karşı direnişinde, İTÜ’de paralı eğitim uygulamalarına karşı yapılan çalışmalarda ön sıralarda yerini almıştır. Yemek zamlarına karşı İTÜ genelinde başlattığımız yemekhane boykotunun Maçka katılımının zayıf olduğu ilk günlerden birinde hiç öyle bir planımız olmamasına rağmen yemekhaneye girer girmez Ruhi Su’nun “Dinleyin Arkadaşlar” isimli türküsünü söylemeye başlayarak boykot kırıcılarının yedikleri lokmayı boğazlarında bırakmayı başarmıştır.

Bazen şimdi geldiğimiz noktayı da düşünerek hayatımızı bir filme benzetiyorum, İTÜ’de ben, Utkan ve Volkan’ın gündüzleri siyasi toplantılarda ayrı örgütlerin temsilcileri olarak  birbirimizi yiyip; geceleri Beşiktaş’taki evimizde birlikte film izleyip gülmüşlüğümüz çoktur, hiddetli kavgaya devam ettiğimiz de tabii. İTÜ’den mezun olmamış, İstanbul Üniversitesi'ne devam etmiş, oradan mezun olup sınıf öğretmeni olmuştur.

Siyasi/örgütsel içeriği bir yana Utkan’ı belki de birçoğumuzdan ayıran en belirgin özelliği 17 yaşında bir gençken bile ‘abi ve abla şeflerine/yöneticilerine’ olan romantik bağa ya da ‘örgüt fetişizmine’ meyletmemesidir. Çok ve disiplinli okuyarak, Türkiye devrimci hareketinin tarihsel ilkelerini emniyet kemeri olarak takarak ve asıl önemlisi kavga içinde pişerek edindiği öz deneyiminin ışığında kendi siyasi yolunu örgütün kolektif bilinci haline getirme inadı Utkanca bir inattır. Bu inat Utkan’ın 17 yaşından itibaren devrimci mücadele saflarındaki varlığının sosyalizm kavgası içinde; nasıl bir siyasi çizgi kavgası ve nasıl bir Utkan kavgasıyla geçtiğini gösteren 20 yılının dinamiğidir.

Ayrıntı politik dedikoduları çöpe atalım: Utkan’ın 20 yılı; farklı birimlerde, farklı örgütlerde; (henüz 19 yaşındayken Türkiye siyasi tarihine çok anlamlı bir çaba olarak geçecek Sosyalist Siyaset isimli bir örgütün kurucu öznesi olma iradesini göstermiştir) “Türkiye devrimci hareketi küllerinden yeniden doğmamalı; yeni bir ateş yakılmalıdır”ın politik-pratik arayışıyla/kavgasıyla ve bu arayışa uygun bir kadronun uzun süredir okumuyorum deyip mesela iki ay kesintisiz Marksizm okuması yaparak, mesela sigarayı bırakmalıyım deyip onlarca kez her türlü yolu denemesiyle, mesela uzun süredir spor yapmıyorum deyip bir ay kesintisiz ağır sporlar yapma öz kavgasıyla geçmiştir. Utkan’ın kendisi ve devrimci mücadele için bitmek bilmeyen kavgası hiçbir zaman yıkıcı olmamış, her zaman onun kendine özgü muzipliği, sevecen öfkesi ve hayranlık uyandıran tutkulu hayalperestliğiyle tüm çevresi için ışıl ışıl parlamıştır.

Utkan’ı belki bir çoğumuzdan ayıran en belirgin özelliği statükoya olan nefretidir. Kendinde ve çevresinde çürümeye yüz tutmuş tüm ilişkileri reddetmesi onu çok yormuştur, doğrudur. Ama onu birçok örgütlü insandan farklı olarak yeniden ve yeniden doğurmuştur. Utkanca olan her zaman ‘doğru budur; ben bunu hayata geçireceğim’ olmuştur; hiçbir zaman ‘ben olmazsam bu iş olmaz/bu ekip dağılır/bu örgüt biter’ olmamıştır. Belki de Türkiye devrimci hareketinin artık ‘kader arkadaşlığına’ dönüşmüş merkezi ekiplerindeki ruh hali Utkan için ciddi bir öfke kaynağı olmuştur. Merkezi ekiplerde yer almayı reddetmesinin temelinde bu öfke yatmaktadır. Merkezi ekiplerde yer almaksızın, adını büyük puntolarla, vs. vs. sekreteri/başkanı unvanlarının arkasına koymaksızın o görevlerin gereğini yapmak ve ona uygun yaşamak O’nun kutup yıldızı olan erdemidir.

38. yaş gününde yan yana oturamadığım canım kardeşim; 90’ların ‘feda kuşağı’nın, ölüm oruçlarında, Gazi barikatlarında ölümsüzleşen devrimcilerin yüzü suyu hürmetine güçlü bileği, kaya gibi bilinci ve kederli yüreği; 2000’lerin Gezi barikatlarının hep şakacı, hayalci, ayakları yere basmayan hafifliği…  

Arkasından bu kadar çok yanmamız bundandır; Türkiye devriminin iki kuşağının en güzel yerlerinden birbirine sarılmış halidir kardeşim; kardeşim diye demiyorum bilenler biliyor.  Sizin de var mıdır bilmiyorum; farklı örgütlerde olup kendinizi bazı kendi yoldaşlarınızdan daha yakın hissettikleriniz. Utkan Adıyaman öyle bir sosyalisttir işte…

Devrimciler ölümle kol kola yürümeyi göze alan insanlardır, bu; ölümden korkmadıkları, onu kutsadıkları anlamına gelmez. Tam tersine, kavgaları daha iyi yaşamanın kavgasıdır. Eskiler bize ‘50’sine kadar yaşayan dava kaçkınıdır bizim zamanımızda’ derlerdi. Canım Utkan’ım  bir sürü barikattan, 10 Ekim’den dönmüş; bu talihsizlikten dönememiştir. Canım Utkan’ım bizden ayrıldığı anda arabanın teybinde son zamanlarda en sevdiği türkülerden birini dinliyordu, masasında mutlaka okunması gereken bir kitabı açıktı, bilgisayarında mutlaka bitirilmesi gereken yazı vardı, aklında mutlaka hayata geçirilmesi gereken bir ‘proje’ vardı, cuma akşamı Merkez lokantasında mutlaka demlenerek konuşulması gereken bir konu, Ada’yla geçirilecek hafta sonu planı… Ölüm bir nefes arası ya, o nefese bunları sığdırabilerek ölmek… Ne kadar uzun yaşadığımızın bizi sevenler için bir önemi var, nasıl yaşadığımızın insanlığın tamamı için bir anlamı var. Hangisi mi daha değerli? İkisi de…     

İşte şimdi bu yüzdendir; 90 gündür her sabah belki bir rüyadır diyerek uyandığım bu hayatta başımıza gelen bu felakete rağmen güzel kardeşim, var say ki demişler bana ‘hayatını yeniden kurgula, başka bir kardeşin olsun ve şu anda nefes almana bile izin vermeyen bu acıyı yaşama’. Bu teklife yanıtım, ‘ağızlarına kürekle vurmak' olur.

İyi ki doğdun benim kara ATSİNEĞİM!*

*Ethel Lilian Voynich'in Atsineği adlı romanına ithafen...

 

Önder Engindeniz | İyi ki doğdun kardeşim...

Ben doğada bu kadar mutlu olan başka birini tanımadım. İstanbul sınırlarından çıktığımız anda bambaşka bir adama dönüşürdü. Bir kuşun kanat çırpışından ya da bir derenin akışından müthiş̧ heyecan duyardı.

04-08-2019 13:13

Önder Engindeniz

Ne hoş̧ bir güzelliği vardır; hafif adımlarla, dünyadan gülümseyerek geçenlerin.

Kimseye bir kötülüğü dokunmadan yaşayanların. Onurlu bir yaşamı seçenlerin.

(Virginia Woolf)

Dostum, kardeşim, yoldaşım sevgili Utkan!

Biliyorum ne yazsam az, bir olmamışlık duygusu, dünyanın bütün dillerini bilsem yetmeyecek onu anlatmaya. Doğum günü kutlamalarından falan pek haz etmezdi ama bu vesilesiyle de olsa onu tanıma şansına erişememiş̧ ilerici, devrimci güzel insanlara özellikle de genç yoldaşlarına ondan söz etmeyi bir borç sayıyorum kendime.

Fotoğraflarımıza bakıyorum sık sık, dönüm dolaşıp hep aynı fotoğrafta takılıp kalıyorum. Bir sandaldayız, küreğin biri onda öteki bende. Ağva’da durgun akan nehirde akıntı yönünde kürek çektiğimizi fark etmeden ne yol almışız ama. Geri dönerken çok zorlanmış̧, akıntıya karşı tek başımıza kürek çekemeyeceğimizi anladığımızda da birlikte asılmıştık küreklere. Şimdi, akıntıya karşı elimde tek kürek kala kalmış̧ gibi hissediyorum.

İnsanın zorlandığı anda hemen yanına oturup bir küreği eline alacak bir yoldaşı olması ne güzel şey!

İş, aile, devrimci mücadele en az üç karpuz taşıyoruz bir koltuğumuzda, derdik. Bir nefes almak, tazelenmek, kendimizi dinlemek isterdik arada. “Yorulduk, bir yerlere kaçalım” demek için hangimiz arasak ötekimiz “ben de seni arayacaktım bunun için” derdi. İşi gücü hal yoluna koyup bir gecelik de olsa bir kamp yeri bakardık hemen. Ben doğada bu kadar mutlu olan başka birini tanımadım. İstanbul sınırlarından çıktığımız anda bambaşka bir adama dönüşürdü. Bir kuşun kanat çırpışından ya da bir derenin akışından müthiş̧ heyecan duyardı. Bir keresinde, daha yoldayken gökyüzünde gördüğü bir şahine bakarken kaza yapıyorduk az daha. Kampta akşam olduğunda sadece yerken sohbet ederdik, sonra ateşe bakıp saatlerce susardık. Gecenin karanlığında birbirimizden güç alarak kendimize karşı daha cesur olabiliyorduk galiba.

Ertesi gün en az on beş̧ kilometre yürümezsek kamp yapmış̧ saymazdık kendimizi. Sıfırlanmış̧, tazelenmiş̧ olarak daha güçlü dönerdik yaşam kavgasına.

İnsanın çıktığı yolculuktan tazelenip dönebileceği sağlam bir yol arkadaşı olması ne güzel şey!

Her dönem mutlaka bir ya da iki özel durumu olan öğrencisi olurdu okulunda. Her görüşmemizin bir bölümünde bu öğrencilerinden mutlaka bahsederdi. Hem öyle öğretmen gibi falan da değil, son derece doğal, son derece duygusal. Ne zaman, bırakıp başka iş mi yapsak desem bana öğretmenliği öyle bir över, öyle bir överdi ki şevke gelirdim yeniden.

Kötü haberi almamdan iki gün önceydi, oğlumun ilk yaş gününe gelmişlerdi ailece. On dakika zor tutabildik. “Çocukların satranç turnuvası var, bir gidip geleceğim” deyip çıkmıştı. Gelmedi. Çocuklarına haksızlık yapılmış̧, bu yüzden tartışmış̧ ve turnuva uzadığı için de gelememiş̧ meğer. Utkan her yerde Utkan’dı!

Öğretmenlik kutsal derler ya bazıları, mesleğe girdim gireli hiç inanmadım ben bu lafa, ama çocukları Utkan gibi seven, Utkan gibi dert eden her insan kutsal sayılabilir bence.

İnsanın onun gibi örnek alacağı bir meslektaşı olması ne güzel şey!

Tanıdığım en güzel baba Utkan’dı şüphesiz. “Çocuk yapmak konusunda acelem yok” derdim, “e niye evlendin birlikte yaşasaydın” derdi karşılığında. Bildiğin baskı yapardı insanlara. Çocuk yapma kararımda baskısı pek etkili olmadı belki ama, Ada’yla olan harika ilişkisi beni çok özendirdi baba olmaya. Hatta kızım olsun istedim, en çok bu yüzden. Kızını, ailesini ben böyle seven, böyle ilgilenen kimseyi tanımadım hayatımda. Bir çok şeyi aynı anda yapmaya çalışırken zorlanır, çatışmalar yaşardı bazen ama o hiç vazgeçmezdi sevdiklerinden.

Sevgisizleşen, yabancılaşan bu dünyada insanın böyle güzel seven bir dostu olması ne güzel şey!

Bir keresinde arayıp, “acilen konuşmamız lazım hoca” demişti gene. Yarım saat sonra buluştuğumuzda, örgütle ilgili yeni fikrini gerçekleştirmek için pilav arabasında pilav satma projesini açmıştı heyecanla. “Böyle bir ülkede yirmi yıldır mücadele ediyorsun ama on altı yaşında liseli bir devrimci gibi heyecanlısın hala, hayranım sana” demiştim. Ergenlik esprileri yapıp ne gülmüştük ama.

Bilenler bilir uzun örgütlü yaşamın getirdiği alışkanlıklar-körlükler olur bazı devrimcilerde ama o her zaman heyecanlı, her zaman arayışçı bir devrimciydi. Onun arayışı hep emekçi mahallerindeydi. Geçmişte İstanbul’un çeşitli emekçi mahallerinde önemli çalışmalar yaptığını, birçok işin üstesinden geldiğini duymuştum.

Gezi Direnişi’nde kesişti yolumuz, hiç ayrılmadık sonra, iyi dost, iyi yoldaş̧ olduk. Gezi’nin hemen ertesinde, solda bölünmeler nedeniyle morallerin bozuk olduğu bir dönemde alanımıza odaklandık biz. Utkan’ın öncülüğünde Çekmeköy Dayanışma Derneği ve Sarıgazi Gezi Kültürevi’nin kuruluşunu hayata geçirdik. Tartışmalarımız geliyor aklıma, genelde politik olarak aynı pratik konularda farklılaşır ama sonunda ortaklaşırdık mutlaka. Ortalamacılıktan uzak, net, dosdoğru yapardı eleştirisini. Eğer onunla net tartışmaz, “aslında bende senin gibi düşünüyorum ama...” falan derseniz, keser; “hayır, bak sen benim gibi düşünmüyorsun” derdi sertçe.

Kızamazdınız ona, çünkü bilirdiniz, size söylediği sözlerden kırılırsanız o daha çok üzülecekti sonra.

İnsanın eğip bükmeden, inandığı gibi söyleyen, söylediğinin de arkasında duran samimi bir yoldaşı olması ne güzel şey!

Eğer bir tatsızlık yoktuysa, Utkan’la rakı içtiğimde sonraki güne müthiş̧ bir enerjiyle uyanırdım. Siparişi vermesinden, kadehi doldurmasına, sohbetinden ‘kalem’ ve kahveyle yapılan finaline kadar kutsal bir arınma töreni sayılırdı onunla içmek. Mutluysa herkes onun gibi mutlu olsun ister, sevdiği şeyleri tatlı bir inatla herkese yaptırmaya çalışırdı. Teraslı bir evde oturdular uzun süre, orada rakı içeceğimiz zaman mutlaka ateş̧ yakardı. Öyle mutlu olurdu ki, “şu odun kokusunun parfümü olsa valla alır sürerim” derdi. Ben böyle mutlu, böyle dertli adam görmedim hayatımda. Herkese üzülür, herkesin derdini kendi derdi sayardı, ama sevdiği şeyleri yaparken de dünyanın en mutlu adamı o olurdu. Dolu dolu yaşadı, dolu dolu kapladı hayatlarımızı. Arkasında koca bir boşluk bıraktı.

Sevdiği bir türküde diyordu ya, “geçtim dünya üzerinden ömür bir nefes derinden...”

Çok ama çok erkendi, yarım kaldık, daha yapacak ne çok şey vardı oysa.

En son içtiğimiz akşamı unutamıyorum. Mekandan çıktığımızda “gel lan sana bi sarılayım” deyip, sonra da “iyi ki varsın” demişti. Bunu ilk kez yapmıyordu ama şimdi düşündüğümde başkaydı sanki; “ne güzel veda etmiş̧” bana diyorum. Ah Utkan, sen iyi ki varsın.

Ada’yla, Ali Aslan’la, Işıl’la, Selcan’la, Güner teyzeyle, mücadelenle, dostlarınla, yoldaşlarınla ve yetiştirdiğin pırıl pırıl öğrencilerinle varsın.

Şimdi, büyük yokluğunda hep birlikte asılacağız küreklere, inandığın hiç bir şey yarım kalmasın diye.

Sevgiyle hasretle...

İyi ki doğdun canım kardeşim.

Tolga Volkan Aslan | Bir insan nedir ki?

İşte benim kara gözlü kardeşim bir bahar esintisinin naifliği, bir tebessümün sıcaklığı, çocuk kadar saflığı ile yaşıyor. İşte benim kara gözlü kardeşim, elleri kolları bacakları ağrırken çocuklarına bakıp gülümseyerek sigarasını tüttüren işçinin umudunda yaşıyor.

04-08-2019 13:05

Tolga Volkan Aslan

Karanfillerin ortasında ve yoldaşlarının omuz başlarında bir hoşça kal tebessümü ile kara gözlerinde yeniden başlıyordu yüzyıllardır adını değişik  dillerde haykırdığımız kavga...

“Bir insan nedir ki?” diyordu bir şarkıda; evet, bir insan nedir ki?

İnsanı insan olmaktan çıkaran başkalaştıran şeyler var hayatta.

Adını dillere dolayan, nesillere aktaran, aynı anda binlerce kalpten geçmesini sağlayan...

Yaşadığın kadar değil, yaptıkların kadar seni yaşatan...

İşte benim kara gözlü kardeşim bir bahar esintisinin naifliği, bir tebessümün sıcaklığı, çocuk kadar saflığı ile yaşıyor.

İşte benim kara gözlü kardeşim, elleri kolları bacakları ağrırken çocuklarına bakıp gülümseyerek sigarasını tüttüren işçinin umudunda yaşıyor.

İlk defa yumruğunu havaya kaldıran, baştan aşağı vücudu titreyen genç kardeşlerinin heyecanında yaşıyor.

Kara gözlüm Roboski’de, Suruç’ta , Ankara’da bir halka layık görülmüş lanete karşı bileylenen öfkede yaşıyor.

Dağların esintisi, kuşların ötüşü, denizin dalgası, yani dünyayı var eden her şeyin bir parçası olarak yaşıyor.

Öğretmendi,  küçücük çocukların sınıfından, işçi sınıfına haykıran soluğundan yarınları doğuran...

Yoldaştı, sıcaklığıyla saran heyecanı ile ayaklandıran, gece gündüz aklında o güzel günlerin hayali ile yaşayan...

Arkadaştı, en hiddetli anında bile sımsıcak sarılan, sımsıcak bakan, hep dayandığın omuz başıydı...

Babaydı, kardeşti, evlattı Utkan, sevgiliydi, devrimciydi...
 
Utkan’da her şey gerçekti; vedası hariç...

Hariç çünkü yaşıyor.

38. yaş gününde eline kalemi alıp tahtaya geçiyor. Ve yazıyor hayat dediğin her yere;

Adım Utkan
Adım hayat
Adım umut
Adım çocuk
Adım direniş

Ey en sevdiğimiz türkünün telli turnası, selam götür kara gözlü kardeşime.

Doğum günün kutlu olsun.

Erkan Baş | Bizim Utkan...

Devrimciliğin zorluklarını yaşamanın bir övünme, gururlanma konusu yapılmasını reddetti. Devrimciliğin kıstasının “sıradan insanların devrimcileştirilmesi” olarak yeniden tanımlanmasına uygun bir yaşam kurarken, kaçarak-korunarak değil cesaretle ve gerçeğin içinde yaşayarak devrimciliğin mümkün olduğunu gösterdi. Haklı çıkmanın değil yenilmeyi göze alan bir mücadeleci çizginin oluşumuna adandı. Bütün bunların sonunda bir devrimcinin yaşamına değdiği herkesin hayatında iz bırakabileceğini gösterdi.

04-08-2019 13:01

Erkan Baş

Herkesin kendini kahraman gördüğü, her an sosyal medyada “tt” olabileceğiniz veya bir anda milyonlarca dolarlık servete ya da milyonlarca insanın sevgisine ulaşacak ancak kısa süre sonra yine yapayalnız kalacağınız garip bir dönemden geçiyoruz.  

Böylesi bir tarihsel kesitte çoğu insanın adını bile bilmediği gerçek bir isimsiz kahraman sessizce ayrıldı aramızdan…

Belki adını en fazla aramızdan ayrılırken duyduğunuz TİP Merkez Komitesi üyesi Utkan Adıyaman, yine ülkemizin karanlık bir döneminin 1982’nin 4 Ağustos günü doğmuş.

Bugün onun doğum günü, canım yoldaşımın doğum gününü kutlarken onunla ilgili bir kaç satır yazmak ve çağımızın kahramanının bizdeki görüntüsüne dair kimi kareleri sizlerle paylaşmak istedim.

Tümünü yazmak gerçekten mümkün değil ama Utkan yaptıklarıyla bıraktığı kimi izlerle bizi biz eden özellikleri kazanmamızı sağladı ve bunların önemli ölçüde Utkan’ın imzasının taşıdığını bilin isterim. Bunlardan bir kaçını yazmaya çalışacağım.

Başlarken bir not düşeyim, yazacaklarımın bir kısmı belki çok fazla sadece bize dair görülebilir. Ancak Utkan’ın en önemli özelliklerinden birisi, esas olarak “biz” için yaşarken hiç bir şeyi dar anlamıyla “biz” için yapmaması, daha önemlisi yaşamını “biz” ile Türkiye işçi sınıfı arasındaki mesafeyi kapatmaya adamasıydı.

Onu uğurlarken söylemeye çalışmıştım, geniş kamuoyu TİP’i görür bilir, TİP’i kamuoyunda temsil eden isimler biraz bilinir ama şimdi herkes bilsin ki, bizi biz yapan en önemli insanlarımızdan birisi Utkan Adıyaman’dır.

TİP, biraz da Utkan’da cisimleşen devrimciliğin örgütlü hale gelmesi için girişilmiş bir çabadır.

Şunu açıklıkla söylemem lazım, bütün güzelliklerimiz, hani bazen takdir edilen devrimciliğimiz, özverimiz, cesaretimiz, işçi sınıfına yönelişimiz, Türkiye Sosyalist Hareketi’ne kattığımız ne varsa, hepsinde mutlaka Utkan’ın emeği, aklı, bilinçli katkısı var.

Devrimciliği yeryüzüne indirdi!
Devrimciliği yeryüzünde yüceltti de diyebiliriz.

Türkiye solunun özellikle yakın geçmişteki duruşu esas olarak bir “direnme” mücadelesidir. Rüzgarın karşıdan ve sert estiği, rüzgara savrulup dağılmanın olağanlaştığı bir dönemde direnme iradesi devrimciliğin birincil kıstasıydı. Utkan da direnenlerdendi.

Fakat bu direniş çizgisi bir süre sonra dar alanlarda yaşamaya alışma ve kendini fazlasıyla özel hissetme gibi olumsuz sayılabilecek kimliklerin, duruşların doğmasına neden olurken bunu reddedenlerin öncülüğünü yapanlardan birisi oldu.

Devrimciliğin zorluklarını yaşamanın bir övünme, gururlanma konusu yapılmasını reddetti. Devrimciliğin kıstasının “sıradan insanların devrimcileştirilmesi” olarak yeniden tanımlanmasına uygun bir yaşam kurarken, kaçarak-korunarak değil cesaretle ve gerçeğin içinde yaşayarak devrimciliğin mümkün olduğunu gösterdi.

Haklı çıkmanın değil yenilmeyi göze alan bir mücadeleci çizginin oluşumuna adandı.

Bütün bunların sonunda bir devrimcinin yaşamına değdiği herkesin hayatında iz bırakabileceğini gösterdi.

Gülerek yeniden başlama cesareti
Devrimcilik üstün insanların, “yukarıların” bir kimliği olmaktan çıkıp hayatın içinde üretildikçe, gerçeğin zorlu sınavlarından geçmek zorundadır. Gerçek zorlayıcıdır. Kırar, yorar, yıpratır, zorlar; hepsini yaşadı Utkan.

En severek dinlediği şarkılardan birisinin sözlerinin “kavganın ortasında yapayalnız kalsan da…” olması elbette tesadüf değil. En az bir kaç kez böyle hissettiğine şahidiz, fakat şarkıyı yarım bırakmadı, yılgınlığa kapılmadı, köreltmedi yüreğini.

Şimdi bu satırları yazarken böylesi günlerde yaptığımız iki sohbeti hatırlıyorum. Durum bana göre berbattı, “5. günün şafağında doğuya bak gerisini düşünme” demişti (tabi ben meseleyi anlamamıştım ama bu da keyifle anlatmasına vesile olmuştu). Diğerinde ise bu sefer ağır bir yenilgi sonrası ne yapacağımıza dair yine derinlere dalmışken çok daha basit bir öneriyle son verdi tartışmaya “çay demle, yeniden başlıyoruz”.

Her ikisinde de kahkahalarla yeniden başladık.

Utkan yeniden başlamak cesareti verendi.

Gerçekçi ama romantik bir devrimcilik
İnsana ve insan ilişkilerine değer vermenin vücut bulmuş haliydi Utkan. Hayatının her anında dayanışmacı, paylaşımcı ve kendini devrime adamış romantik bir devrimciydi dersek gerçekçiliğini daha iyi anlatabiliriz.

Utkan’ın devrimci romantizmi, bizim bütün süreçlerimizde bir pusula gibi çalıştı. En kötü zamanlarda devrim hayalleri kurabilmek ve hayal edebildiğin ölçüde gerçekçi olabilmek onun bize kazandırdığı önemli bir özellikti. En küçük bir gelişmeyle koskoca bir yangına dönen hiç sönmeyen bir devrimci coşku, heyecan ve tutkuyla devrimin güncelliğine inanma ve her gün “devrim yapma” iddiasıyla görevden göreve koşturma iradesiyle yaşadı.

Özel bir dönemin, fedakar bir devrimci kuşağın parçası, bin bir özel durumun ürünü olarak yetişmiş, gericilik döneminin inatçı genç bir devrimcisiydi. Buzkıran, yol açan defalarca düşen, kırılan ve yeniden başlayan bir devrimcilikti Utkan’da cisimleşen. Tüm bunlara rağmen yoldaş dediğiyle hesapsız ilişki kurmakta ısrar eden, kent merkezlerine sıkışan devrimciliğe isyan edip yoksul-emekçi mahallelere giderek en çok nerede ihtiyaç var diye sora sora yol arayıp bulan bir devrimcilik… Gerektiğini gördüğünde en önde koşan, barikat başında lider olan ama her durumda çocuklara dokunan, kitabı bisikleti olmayan çocuklara dokunmayı da bilen, geleceği kazanmak için günü yaşayan bir devrimcilik.

Ölüm bize uzak mıydı?
Bizim kuşak için kapitalizm, “hızlı yaşayıp genç öl” ve “en önemlisi senin hayatın, gerisi boş” olarak özetlenecek ama ikisi de esas olarak amaçsızlıkta birleşen yaşam tarzı seçeneklerini sundu diyebiliriz.  Böylesi bir dönemde dünyanın değiştirilebileceğine inanan ve bunun için kendini de dönüştüren devrimci bir kimliğin, hele bunun örgütlenmesinin çok kolay olmadığını söylediğimizde bunun bir övünme olarak görülmemesini beklememize lütfen hak verin.

90’lı yıllar gibi solda bile  sözde bireyciliğin, bencilliğin, inançsızlığın hüküm sürdüğü bir kesitte, 12 Eylül bataklığından çıkmış bir ülke gerçekliğiyle hesaplaşmış bir devrimcilikten söz ediyoruz.  

90’lı yıllarda devrimciliğe ilk adımlarımızı atarken hepimizin öğretmenlerinden birisi Deniz Gezmiş’ti…

Onun “24 yaşındayken kendimi Türkiye'nin bağımsızlığına armağan etmekten onur duyuyorum” cümlesi biraz da çocukça ama bizlerin de en fazla o kadar yaşayacağımıza inanmamıza neden olmuştu. Yaşlarımız 25, 26, 27 diye ilerlerken biraz şaşkın, biraz mahcup, biraz tam ne yaptığını bilemez bir halimiz vardı.  Hayatımızın içinde bayağı bayağı “normal hayat”a benzer yanların oluşmasını şaşkınlık ve hüzünle karşılayıp sonra önce biraz dalgaya vurur, en sonunda da madem hala yaşıyoruz o zaman yapmamız gerekenleri daha iyi yapmaya çalışmak zorundayıza bağlar,  sorumluluklarımızı daha büyük ciddiyetle tarif ederek devam etmeye karar verirdik.

Bu noktada geldiğimiz aşamanın hiç hayal etmediğimiz gibi olduğunu itiraf etmem lazım ama nihayetinde Utkan yine Deniz’i haklı çıkardı.  “İnsanlar doğar, büyür, yaşar ve ölürler… Önemli olan çok yaşamak değil, yaşadığı süre içinde, fazla şeyler yapabilmektir.”

Utkan bunu yaptı.

İyi ki doğdun yoldaş!
İyi ki doğdu, iyi ki tanıdık, iyi ki acı tatlı pek çok şeyi birlikte yaşadık.

Düşünsenize milyonlarca insan Utkan’ın artık aramızda olmadığını bile bilmiyor, bir kısım dostumuz, arkadaşımız o kahrolası günden sonra tanıştı Utkan ile...

Biz, biz ise şimdi onlara göre büyük bir acı yaşıyor olmamıza rağmen son derece gururluyuz.

Söz konusu insan olduğunda pek çok rezilliğin yazıldığı bir tarih kesitindeyiz. Bu çağda, sadece böylesine önemli birisiyle, kelimenin gerçek anlamıyla bir “kahraman” ile yoldaşlık etmiş olmanın gururunu yaşattığı için bile iyi ki doğdu Utkan!

Sadece bize yaşattığı mutluluklar, dostluğu, yoldaşlığı hatta sadece onu tanıdığımız için hayata çok şey borçlu olduğumuz bir yoldaşımız Utkan.

Çok, tarif edilemeyecek kadar büyük acılar içindeyiz ama gururluyuz, çok şanslıyız biz, bu çağın en şanslı insanlarıyız Utkan ile tanıştık, Utkan ile yaşadık, birlikte dövüştük.

Son nefesimize kadar işçi sınıfının, yoksul halkın mücadelesine katkı koyacağız diye çıktığımız bu yolda Utkan bunu yapabileceğimizi gösterdi.

Şimdi, hepimiz Utkan gibi olmaya çalışacağız!

Dostları ve yoldaşları Utkan Adıyaman'ı anlatıyor

Mayıs ayında kaybettiğimiz Utkan Adıyaman'ı doğum gününde dostları ve yoldaşları anlatıyor.

04-08-2019 12:50

İleri Haber - Bugün TİP Merkez Komitesi üyesi ve İşçi Bürosu Sekreteri Utkan Adıyaman'ın doğum günü. Zamansız biçimde aramızdan ayrılan Utkan Adıyaman'ın doğum gününü kutlayan dostları ve yoldaşları düşüncelerini paylaştı.

Çocukluk arkadaşlarından meslektaşlarına, yoldaşlarından komşularına kadar birçok yakınının katkıda bulunduğu kutlama mesajlarını İleri Haber okurlarıyla paylaşıyoruz.

Özgür Urfa
Tam 20 yıl olmuş tanışalı Utkan’la ve sosyalizm mücadelesiyle. Lise sıralarında gencecik insanlardık henüz yoldaşlığa başlayalı. Abecesini onunla okumuştum sosyalizmin, ilk kez. Ve sonra daha nicelerini. İlk eylemimizi lise sıralarında okulda yapmıştık hep beraber. 1 Mayıs'ın "tatil" olmadığı yıllarda okulu kırarak giderdik kızıl bayraklarımızla yürüyüşlere.

O yıllardan bugünlere neredeyse hiç ayrılmadan yoldaşlık edebildik birbirimize. Ne mutlu ki, bugün ne biliyorsam mücadeleye dair birçoğunu Utkan’la öğrendim, Utkan'dan öğrendim.

Birlikte yürüdük hep inandığımız güzel günler için. Biz belki birlikte göremedik ama gözün arkada kalmasın, Ayşe Ada ve Ali Aslan tutacak Barış'ın ellerinden ve bizim yerimize de selamlayacaklar doğacak kızıl güneşi hep beraber

Hüseyin Ağçal
Yoldaş kelimesinin en çok anlamını bulduğu kişidir Utkan Adıyaman.
Düşünsel anlamda ürettiği fikirleri sonuna kadar savunur ve hayata geçmesi için herkesten çok emek verirdi.

Yanında bir kişi mücadeleden geri düşse her şeyi bırakıp onunla can cana vermezse uyuyamayacak kadar yoldaş, moralin bozukken aradığında “hemen görüşmemiz lazım” diyecek bir arkadaştı.

Dostluğun, arkadaşlığın ve yoldaşlığın vücut bulduğu ender insanlardan biridir, Utkan.

Lisedeki heyecanlı halinden, depremden sonra Yalova’da yardım çadırındaki büyümüş haline üç ayda geçmişti. Üniversitede üretkenliği ve örgütçülüğüyle sivrilmesi, okulu bırakıp tekrar sınava girmesi, arada temizlik işçilerinin örgütlenmesi için Hilton otelinde çalışmaya başlaması, iki ay sonra İstanbul Üniversitesi Eğitim Fakültesi’ni kazanması, hayatın hızlı akması mı yoksa Utkan’ın koşması mıydı?

Genç yaşta okuyan, üreten ve öğreten bir  ulu çınar olmayı başarmış insandı Utkan.

Gülşah Durmaz
Canım dostum Utkan’ım. Sana olan duygularımı ifade etmek için ne yazsam yetersiz kalacak biliyorum. Seninle geçirdiğim zamanlar çok anlamlı çok değerliydi. İyi ki seni tanıma fırsatı bulan şanslı kişilerden biriyim. Her daim kalbimdesin. Seni çok seviyorum.

Erkan Altuner
Ne yaz sıcağı, ne iş yorgunluğu...

Güzel bir insanın, vefalı bir dostun, samimi ve yürekli bir yoldaşın ardından yazmanın ağırlığı altında eziliyor bedenim, aklım ve yüreğim. Ne çare ki yazılacak. Süslü kapaklı kitaplardaki afili cümleler gibi değil, çalakalem, hiç çekinmeden berbat yazımla kenara iliştirilmiş notlar gibi hayatın içinden sesleniyorum Utkan, sana. Az acı yaşadım senin yokluğun gibi, az çaresiz kaldım sana hastanede veda ederkenki gibi, hayatımda çok az "şimdi ne yapacağım" diye sordum kendime çark başağı tabutuna iliştirirken... Kim aklımız karıştığında her şeyi yerli yerine koyacak, kim kavganın ortasında yürek gıdası olacak, kim umutsuzluğa meydan okuyacak senin gibi. Daha yıldıramamıştın anlata anlata Ereğli'yi, köyünü, deresini, ovasını, taşını, tarlasını. Ne çok severdin anlatmayı oysa. Sayende gitmeden oralı olduk.

Tek güzel bir şey var: Hayatımızdan geçmenin mutluluğunu yaşıyorum. Hani doğum günümde bana gönderdiğin şiir vardı ya, ben hep şurasına ağlıyorum...

"ikimiz iki dağdan
iki hırçın su gibi
akıp gelmiştik
buluşmuştuk bir kavşakta
unutmuştuk ayrılığı
yok saymıştık özlemeyi
şarkımıza dalmıştık
mutluluk mavi çocuk
oynardı bahçemizde..."

Doğum günün kutlu olsun yoldaş...

Kutsal Hasan Çoğal
Şu anda yaşadığımız her an, yaptığımız her şey aklımdan geçiyor.

O'nunla en son 1 Mayıs dönüşünde Sarıgazi merkezde görüştük. Tokalaştık, öpüştük ve ayrıldık. Tabi sonradan değerlendirmek üzere. Değerlendiremedik.

1 Mayıs'tan 2 gün önce telefonla konuştuğumuzda "senin çevren geniş, bir silkele de sayı artsın, gözünü seveyim Hasan" dediğini harfi harfine, O'nun sesiyle hatırlıyorum.

Sarıgazi'de ne yaptıysak birlikte yaptık, ne yapamadıysak birlikte yapamadık. Bunu gönül rahatlığıyla söyleyebiliyorum.

Mücadelenin geleceğine dair, bu geleceğin örgütlenmesinin örgütüne dair fikirlerini biliyorum. Hemen hemen aynı düşünüyorduk, bu düşünceleri şekillendirmemde katkısı büyük oldu.

Benim için en acısı ise; neredeyse 5 sene her an birlikte, aynı semtte, aynı birimde olmamıza, birçok şeyi birlikte göğüsleyip, birlikte yenilip birlikte kazanmamıza rağmen hiçbir şey yapmamışçasına eksik hissetmem.

Bu eksik hissediş her an benimle olacak gibi geliyor. Tıpkı Utkan Hocadan yaşam ve mücadele adına öğrendiğim her şey gibi.

Çok uzatmadan son bir cümle: O'nu her haliyle, yaşamımın her alanında özleyeceğimi biliyorum

Battal Pekgüzel
Aldığın görev sorumluluğunu ve kararlılığını bundan 4 yıl önce gece yarısı Çekmeköy'de “abi şu dernek için acil bu akşam yer bulmamız gerekiyor” deyişini hiç unutmuyorum ve o akşam da bulmuştuk

Mehmet Adıgüzel
Utkan yoldaşı anlatmak... Utkan birçok özelliğinin yanında bende başarı odaklı yaşam anlayışı olarak özetleniyor. Tanımaktan mutluyum; çaresizce kaybetmek çok acı verdi.

Unutmayacağız, unutturmayacağız. Bir yanıyla artık Çekmeköylü oldu diyerek bitireyim.

Erdoğan Tunç
Utkan birlikte geçirdiğimiz her bir zaman diliminin bir anıya dönüştüğü nadir dostlardan biriydi. Bu tamamen onun sıra dışı hayat enerjisi ve çok renkliliğiyle ilgiliydi. Tanıştığımızda saatlerce dinlemekten bıkmadığı bir şarkısı vardı. O şarkıyı dostlarının dinlemesi için çok dil dökmüş, sonunda çok sevdiği şarkıya yeni taraftarlar bulmayı başarmıştı. Bir gün yeni okuduğu bir romanı heyecanla önermiş, 1 yıl önce okuduğumu söyleyince de ona önermediğim için sitem etmişti.

Hayattan tat aldığı her şeyi sevdikleriyle paylaşmak onun için büyük mutluluktu. Bir hikayeyi, bir kurgusunu paylaşırken sizin önerilerinizi çok önemser, her bir öneriyi hikayesine ekledikçe heyecanı ve mutluluğu katlanırdı. “Tamam, bu iş oldu” sözü ile herkesi bu heyecana ortak ederdi. Kah sizden bir öneri alırken, kah bir sıkıntınızı sorarken, kah keşfettiği yeni bir dünyayı sizinle paylaşırken dostluğunuzun o anda nasıl pekiştiğini hissederdiniz. Ortak bir tanıdığa denk geldiğimde onunla çok yakın arkadaşız demenin övüncünü duyardım. Bu yönleriyle gelecekten dünyamıza gönderilen bir elçi gibiydi. Ve gelecekte bir yerde,  insanların özgürce yaşayacağı bir dünyada bizi bekliyor olacak.

Çetin Kılıç
Adı: YAMAN

Bugün 4 Ağustos. Utkan kardeşimin doğum günü. “Birkaç bir şey yazar mısın sen de?” dediler. Önce burkuldum, içimi bir acı sardı, sonra gelip yüreğime çöktü. Oturdum ağladım çocuk gibi.

Nasıl olacaktı ki, nasıl sığdırabilirdim ki kardeşimi bir kaç cümleye. Roman yazsam kardeşliği bir cilt, yoldaşlığı bir cilt, öğretmenliği belki üç  beş cilt; ha bir de babalığı var ki, sadece Ada’nın babası için on beş cilt yazmak lazım, bir o kadar da Aslan için yazmak lazım. Ama bir de eş’ti o, Işıl’ın eşi. Sanırım tüm bunları yazmaya bir ömür yetmez.

Bu yazıyı okuyan herkesin en az benim kadar üzgün olduğuna eminim. O yüzden üzüntü ve acı dolu cümleleri uzatmak istemiyorum. Bir anımı paylaşmak istiyorum kısaca.

‘Ne oldu gene ne söyleniyorsun’ dedim.
‘Abi delireceğim ya, çocuğa adımı öğretemiyorum gitti, şaka gibi’ dedi
‘Nasıl yani, çocuk senin adını bilmiyor mu okul açılalı iki ay oldu’ dedim
‘Abi çocuğa adımı sormuş babası, o da Yaman demiş. Babası gelmiş okulda Yaman öğretmeni arıyor’ diye devam etti.
Ben başladım katıla katıla gülmeye, azıcık toparlayınca kendimi:
‘Kızmasana çocuğa be Utkan. Adını iki kelime olarak söyle kendi kendine o zaman anlarsın çocuk neden Yaman diyor’
Mırıldandı, ‘Utkan Adı Yaman’... Sonra başladı o da gülmeye.

O öğrenci belki lisededir şimdi ama onun taktığı isim dolandı dilimize. Aklıma geldikçe Yaman derdim Utkan’a.

Harbiden de YAMAN’dı. Kardeşim Yaman adamdı.

Yaman arkadaştı, Yaman yoldaştı, Yaman babaydı, Yaman eşti, Yaman evlattı… Yamandı işte, hem de ne yaman!!!

O gitti, şimdi yüreğimde bir acı kaldı ki işte o acı her şeyden daha yaman.

Filiz Konakçı
Gencecik, kara yağız bir delikanlı, okulumuza öğretmen gelmişti. O yaşta duruşu, konuşması etkilemişti hepimizi. Kısa sürede sınıftaki çocuklara gösterdiği sevgi, eğitimde özgürlükçü, sorgulayan, okuyan öğrenci yetiştirme becerisi şaşırtıyordu bizi. Çok gençti.

Cesur ve açık ifadeleriyle kendini ortaya koymuş, etkilemişti bizi. Kısa sürede herkesle yakınlaştı ve aydınlatma çalışmalarına başladı.

Her kitleye yılmadan, bir şekilde ulaşıyordu. Öğretmen-öğrenci folklor öğretme, satranç, sendikal faaliyetler durmuyordu. Hepimizin hayranlığını, sevgisini kazanmıştı.

İşte dedik umut veren bir genç.

Benim manevi oğlum olmuştu.

Eylemlere fiziksel rahatsızlıklar dolayısıyla gidemezken, Utkan’ın enerjisiyle tekrar canlanıp katılmaya başlamıştım. “Yürüyemezsen hocam, omzuma alır taşırım” diyerek yüreklendiriyordu.

Bir defasında okulda törende Kutlu Doğum Günleri ilahilerle bendir çalarak kutlanıyordu. Öğrencilerimi törenden alıp, sınıfa yerleştirdim. Bireysel cesaretim fazlaydı. Törende mikrofonu kapıp, töreni yarıda kestim. Velilerden özür dileyerek okulun ilim, irfan yuvası olduğunu anlatıp, evlere dönmelerini, ibadetleri gizli ve sessizce evde yapmalarını söyledim.

Sesler yükseldi. Veliler hareketlenmeye başladı. Bir baktım diğer merdivenin başında iki kolunu birbirine kenetlemiş, dimdik izleyen Utkan vardı, hareketlendi.

Sınıfa geçtim. Bir kısım veliler kapıda ağlayarak teşekkür ediyor, konuşmak istiyorlardı. Sınıfımda dersimi yapmak zorundaydım. Tabii bir kısım veliler de idarenin başına üşüşmüşler, şikayetlerini dile getiriyorlardı.

O hengamede Utkan belirdi, yanıma geldi. “Hocam ne yaptınız? Siz ön eylem gerçekleştirdiniz. Ama bu iş bireysel olmaz. Örgütlü hareket etmemiz lazım” dedi. “Valla ben ön eylemi filan bilmem. Kendimce doğru bildiğimi yaptım.” dedim. Gülüştük. “Size gelen destekçi tüm velilerin isimlerini alın, daha sonraları birlikte hareket ederiz.” dedi.

Tabii yapamamıştım. Sadece konuşup, paylaşıyordum.

Ve tüm ısrarlarıma rağmen, kendi sabahçı olmasına karşın bir hafta boyunca her gün okul çıkışlarında beni bekleyip, eve kadar eşlik etmişti. “Her şey olabilir” diyordu.

Annesine gönülden bağlı, kız kardeşine hayran Utkan’ımız aşık olmuştu. Meğer önceden beri varmış Işıl’ımız. Tam Utkan’a göre bir sevgiydi bu. Tertemiz ve içten. Çok da doğru bir insandı bu sevgisini hak eden. Evlenecekti. Bu konuları konuşmaktan sıkılır, utanırdı. Evlendiler ve çok mutluydu, mutluyduk. Ardından kızı Ada’cık dünyaya geldi. İlk zamanlar çok paniklese de harika bir babaydı.
Mücadelesi hep devam ediyordu. Çok yorulsa da her şeyi birlikte yürütüyordu. Ama ara ara baş ağrıları endişelendiriyordu beni. Sigarayı bırakıp bırakıp, tekrar başlıyor ama kafa hiç durmuyordu.

Tıpkı kendisine benzeyen bir erkek yeğeni olmuştu. Çok mutluydu. Işıl’la bir Utkan daha geliyor diye şakalaşıyorduk.

Okulumuzun Haziran Hareketinin öncüsü bizi bilgilendiren, koşturan Utkan’ımız heyecanlı, mutlu ve aktifti. Ancak ölenlere kahrolmuştu. Kafa yine dopdolu hassas, duygulu.

Tüm öğretmenlerin, velilerin, çocukların saygısını ve sevgisini kazandı. İdoldü Utkan. Daha sonraları Ali Aslan’ımız oldu. Işıl, Ada, Ali Aslan, ailesi, doğa sevgisi, mücadelesi, Utkan.

Devrim şehidi olmak için, illa mermi ile vurulmak gerekmiyor. Umudunu hiç kaybetmeden sürekli mücadele ediyordu, yapabildikleri için mutluydu, sistemin izin vermemesinden yapamadıkları kahrediyordu onu. Kafa hiç durmuyor. Koruyup kollaması gereken gençleri ve çok işleri vardı onu bekleyen. Ailesi, çocukları, sevenleri vardı sorumluluk duyduğu.

O güzel beynin dayanamadı ama yüreklerde, bedenlerde hep yaşıyorsun, yaşayacaksın.

Gençler söz veriyor, umutla yolunda ilerliyorlar Utkan yoldaş.

“Güldün, güller açtı.
İyi ki geçtin dünyadan.
Sahi ya doğmasaydın?”
(N. Hikmet)

İyi ki doğdun Utkan. İyi ki doğdun.

Taylan Özdemir
Yolun düşerse kıyıya bir gün,
Ve maviliklerini enginin seyre dalarsan,
Dalgalara göğüs germiş olanları hatırla.
Selamla, yüreğin sevgi dolu.
Çünkü onlar fırtınayla çarpıştılar
Eşit olmayan savaşta
Ve dipsizliğinde enginin yitip gitmeden,
Sana liman gösterdiler uzakta..
(Pierre-Jean de Béranger)

Anlar birbirlerinin içinde eriyor. Geçmiş, şimdi ve gelecek birbirine karışıyor. Hangisini yaşadık, hangisini daha yaşayacağız ayırt edemiyorum. Renkler, dokular, mekanlar da birbirine karışıyor. Hiç bir yerin önemi yok artık. Zaman ve mekandan bağımsız her yerde ve hiçbir yerde yaşıyorum…

Aklımda kalan her şey… Aklımda olan ‘sen’sin…

Utkan’a Dair…

Gece telefona gelen bir mesaj; sonra bir link: “Behzat Ç. Ankara Yanıyor” filminden bir sahne. İkinci ayrışma dönemi. Daha önce izlemiştik bu filmi, Utkan uyuyamamış yine, sahnenin başında Behzat çocukları yanına çağıyor ve onlara birlikten beraberlikten arkadaşlıktan dostluktan bahsediyor. Filmlerin bazı anları hafızada yer edinir. Bizim sahnemiz de burası; Behzat’ın çocuklara anlattığı o an. Sonrasında “anladınız mı düdük makarnaları” diyor. O anın en önemli repliği şuydu: “Gerekirse içinizden biri tekmeye kafa atacak ve sonra sabah kahvaltıda buluşup son lokma bitene kadar ‘ye bro’”. Ve akşama kadar tüm görüşmelerde bu sahneyi anlatmak.

Sizler Utkan’ın şen kahkahalar attığını gördünüz mü?

Bir filmin sahnesinde ağladığını gördünüz mü?

37 yıllık yaşam hikayesinde kocaman yıllar biriktirdik, kavga ettik, bağırdık çağırdık, trip attık ama bu hayatta Utkan’a hayır demenin bir yolu yoktu. Bir sorun mu var, o çözülecek; çözülmezse uykusuz kaç gece geçerse geçsin sorunun kaynağına inilecek ve sorun ortadan kaldırılacak.

Dedim ya, o kadar çok anı var ki... Baktığım her fotoğrafta, izlediğim her videoda, gittiğimiz her yerde bir anı biriktirdik. Bunlardan biri de Sabahat Abla… Siz hiç bir şarkıyı 1500 defa dinlediniz mi? Utkan dinletti bize; ilk defa birlikte kampa gidiyoruz ve bir saatlik yolda Müslüm Gürses’den Sabahat Abla’yı dinliyoruz. Ve aynı nakaratı birlikte söylerken yollar, anlar, dakikalar ayrı bir güzel geliyordu hepimize…

Utkan’dan hiç bir anısını dinlediniz mi? Kendi adıma söylüyorum çok anısını dinledim, her anlattığında gözlerinin büyümesini, mimiklerini, gülmesini, kahkahasını ve illa ki cümlesini unutmamasını… Anlatırken anılarını sakalıyla bıyığıyla oynamasını... Ahhhh Utkan, ahh güzel kardeşim.

Bir arkadaşın düğününde bir fotoğraf karesi çektim, fotoğrafta Utkan ve Önder’in kahkahası. Galiba çektiğim en güzel ikinci fotoğraf karesi; ilki ise Ali Aslan’ın babasına ilk bakışı ve ilk gülümsemesi.

Utkan Ali Aslan’ın sünnet olduğunu söylemişti evde oturduğumuz bir gün, ben de direkt “Ali Aslan’ın Kirvesi benim demiştim”; o da “Kirvelik o kadar kolay değil, cezanı çekeceksin ve kulüp rakıyı alıp geleceksin”. Kulüp rakıyı almadık pahalı geldiği için; yine kıyamamıştı. Bu güzel haber sonrası yine kadehler doldu, yine  çakırkeyf olduk, şarkılar türküler eşliğinde anlattık hikayelerimizi.

Buraya yazılacak o kadar hikaye, anı var ki sayfalar yetmeyebilir.

Şu an ne düşünüyorsunuz bilmiyorum; bildiğim bir gerçek var ki o da Utkan bedenen yok yanımızda ama bizler biliyoruz ki sıktığımız yumruğumuzda, konuştuğumuz her kişide, anlattığımız tüm anılarda Utkan yanımızda ve bundan sonra da yanı başımızda olmaya devem edecek…

Futbolun en güzel yanı kazanmak, kazanmanın en iyi yöntemi sistemli oynamak. İşçi çalışmasına başladığımız dönemler Utkan ilk anlattığında o kadar heyecanlıydım ki yeni bir sayfa açacaktık, açtık da. Konuşmamızın bir bölümünde ona partiyi bir futbol takımı gibi anlatmıştım. Sistemli, oturmuş bir takım o kadar hoşuna gitti ki, “bunu muhakkak anlatacağım” demişti belki anlatmıştır sizlere: “Sistemimiz şu  4-4-2, kalede Parti, geri 4’lü işçiler, orta saha gençler, kadınlar, ağlar, dernekler, forvet zaten güçlü Erkan ile Barış.”

İsmail Utkan mahallemizin en sevilen abisiydi. Çocukluluğu, gençliği, yaşamının bir çok yılı sitede geçmesine rağmen mahalle kültürünü sonuna kadar yaşayan güzel adamdı.

Son olarak Utkan’a dair aklınızda ne varsa yanına gittiğinizde anlatın ona. Genelde o anlatırdı bizler dinlerdik, şimdi siz anlatın, kitap okuyun, Behzat Ç’nin yeni sezon sahnelerini dinletin, müzik açın sevdiği marşları türküleri. Çiçek götürün, Utkan çiçekleri çok severdi.

Utkan; Ali Aslan’la, Ada’yla, Işıl’la, Selcan’la, Güner teyzeyle, yetiştirdiğin güzel öğrencilerinle, yoldaşlarınla, dostlarınla anılacaksın hep. Okuduğumuz tüm kitaplarda, gezdiğimiz tüm sokaklarda…

İyi ki doğdun kardeşim, kirvem…

Yiğit yoldaşımız Taylan Özgür’ün katledilişinin 50. yılı: Böyle kalır sanma devran…

Taylan Özgür de emperyalist güçlerin, “öldürülecekler” listesine rastgele seçilmiş bir devrimci değildi. Tıpkı Deniz gibi, Yusuf gibi, Mahir, Hüseyin Ulaş gibi… Kaypakkaya, Cevahir gibi asılarak, vurularak, işkence yapılarak öldürülen yüzlerce binlerce devrimci kardeşimiz gibi… Varlıklarıyla, eylemleriyle, halklarıyla kucaklaşarak emperyalizme karşı örgütlenmeleriyle emperyalistleri ve işbirlikçilerini tedirgin ettiği bilinerek ölüm emri verilmiş devrimcilerden, infazı gerçekleştirilen ilk devrimci idi.

23-09-2019 12:08

Tuncay Çelen

23 Eylül 2019, Taylan Özgür’ün alçakça katledilişinin 50. yılı…

Devrimci, yiğit kardeşimiz Taylan, 23 Eylül 1969 tarihinde İstanbul’da, güpegündüz herkesin ortasında, Beyazıt Meydanı’nda, ‘tetikçi’ Lisan Çakıcı tarafından kahpece öldürüldü.

Böyle kalır sanma devran 
Yola devam eder kervan, 
Öldü Sinan, doğdu Taylan,
Omuzladı silahını…

68 devrimci gençliğinin simgelerinden sevgili Taylan Özgür’ün sokak ortasında kontrgerillanın-Ergenekon’un, adı ne zıkkımsa, kökü ABD’den; CIA’dan beslenen, dalları NATO’ya üye ülkelere sarkan devlet içinde örgütlenen, yarı resmi, ama tümüyle yasa dışı cinayet örgütü tarafından katledilmesinden bu yana 50 yıl geçti.  

Taylan Özgür; CIA’nın, 1952’den itibaren NATO’YA  bağlı tüm Avrupa ülkelerinde “gladyo”, “kontrgerilla”, “özel harp dairesi” adı altında kurduğu ve komünistleri, yurtseverleri yok etmeyi amaçlayan  örgütlerin direktifiyle, tetikçiler tarafından , bilinçli ve planlı bir şekilde öldürülmüştür.

Çünkü Taylan, varlığı ve mücadelesi ile emperyalizme ve işbirlikçilerine karşı yürütülen mücadelenin her anında ve en önünde olan yiğit bir devrimciydi. ODTÜ Sosyalist Fikir Kulübü üyesiydi. Kulübün tüm etkinliklerine katılır, her eylemde en önde olurdu.

ODTÜ Öğrenci Birliği ve Sosyalist Fikir Kulübü’nün ortaklaşa düzenlediği “köylülerle ve işçilerle ilişki kurma ve sorunlarını yerinde tespit etmeyi” amaçlayan  yaz çalışmalarında Taylan,  gerek kitlelerle kurduğu ilişki ve gerekse aldığı olumlu sonuçlarla, çalışmalara katılanların önde gelenlerindendi.

1967 yazında, tek başına görevlendirildiği  Amasya Taşova’da 34 köyü dolaşarak verdiği raporla, bir rekor kırmıştı.  

(Soldan ikinci: Taylan Özgür - Sağdan ikinci: Tuncay Çelen)

Taylan, aynı zamanda, 6 Ocak 1969'da Amerikan CIA AJANI İŞKENCECİ Komer’in makam arabasını ODTÜ’de yakan arkadaşlarımızdandı. Komer, Türkiye’ye gelmeden önce Vietnam’da her türlü işkence, şiddet ve baskı ile Vietnam halkının sindirilmesi hareketini yöneten kişiydi.

Taylan, bu özellikleri nedeniyle 1969 yılı ODTÜ Öğrenci Birliği seçimlerine “Toplumcu Grup” adıyla katılan sosyalistlerin adaylarındandı. “Toplumcu Grup”un başkan adayı ise Taylan öldürüldükten sonra doğan çocuğuna onun adını veren Sinan Cemgil’di.

Doğan çocuğuna, çok sevdiği Taylan’ın ismini koyan Sinan Cemgil, 30 Mart 1972’de Nurhak’ta yargısız infazla katledildi. 

“Öldüğümde beni Taylan Özgür’ün mezarının yanına gömün” diyen Deniz Gezmiş, 6 Mayıs 1972’de hukuk dışı, öç almaya yönelik siyasi bir kararla idam edildi.

Emperyalistler ve işbirlikçiler, arkadaşlarımızın ölülerinden bile korktular. Deniz’in, istemine rağmen, Taylan Özgür’ün yanına gömülmesine izin verilmedi. Üç fidanın; Deniz, Yusuf ve Hüseyin’in mezarlarının aralarına bile başka mezarlar konuldu. Uzun süre mezarlarının ziyaret edilmesi yasaklandı.

Ama halkın sevgisi yasakları deldi geçti. Mezarları her gün ellerinde çiçekler; genç, ihtiyar, kadın çocuk yüzlerce kişi tarafından ziyaret ediliyor. Yıl 360 gün, yaz-kış, bir gün bile mezarlarında güller, karanfiller eksik olmuyor.

Onlar, işçilerin, köylülerin, gençlerin, emekçilerin bilinçlerinde ve yüreklerinde birlikte yürümeye devam ediyorlar.

Sinan’ın oğlu Taylan da bugün 50 yaşında.

Bugün Taylan’ın her yaştan binlerce adaşı var. Deniz gibi, İnan gibi, Ulaş, Mahir gibi on binlerce çocuğa verildi ismi. 

Ne yazık ki, dün Taylan Özgürleri, Sinan Cemgilleri katledenler; Deniz Gezmişleri asanlar; bugün onların kardeşlerini Abdullah Cömertleri,  Ali İsmail Korkmazları, Mehmet Ayvalıtaşları, Ethem Sarısülükleri, Medeni Yıldırımları daha nicelerini aynı kirli yöntemlerle aramızdan ayırıyorlar. Düşünen, sorgulayan insanları cezaevlerinde çürütüyorlar.

Lisan Çakıcı’nın üzerinde Komer'in arabasını yakmaktan sanık olanların listesinin çıkması bir tesadüf değildi. Bu listede isimleri bulunanlardan Hüseyin İnan ve Yusuf Aslan asılarak, Sinan Cemgil Nurhak’ta, Ulaş Bardakçı İstanbul’da vurularak katledildiler. 

Taylan Özgür de emperyalist güçlerin, “öldürülecekler” listesine rastgele seçilmiş bir devrimci değildi. Tıpkı Deniz gibi, Yusuf gibi, Mahir, Hüseyin Ulaş gibi… Kaypakkaya, Cevahir gibi asılarak, vurularak, işkence yapılarak öldürülen yüzlerce binlerce devrimci kardeşimiz gibi… Varlıklarıyla, eylemleriyle, halklarıyla kucaklaşarak emperyalizme karşı örgütlenmeleriyle emperyalistleri ve işbirlikçilerini tedirgin ettiği bilinerek ölüm emri verilmiş devrimcilerden, infazı gerçekleştirilen ilk devrimci idi.  

(Soldan sağa: Halil Çelimli, Yusuf Aslan, Taylan Özgür, Kasım Çelik, İrfan Uçar, Tuncay Çelen, Seçkin İnceefe)

Taylan Özgür'ün katli bu nedenle siyasi tarihimizin önemli kilometre taşlarından biriydi.

“Faili belli” bir cinayetin “faillerinin” günümüze kadar, devlet güçleri tarafından korunup kollanması, adı ve varlığı herkes tarafından bilinen, fakat üstüne gidilmeyen, gidilemeyen CIA yönetimindeki,  “terör ve cinayet örgütü”nün dinci-faşist güçlerin tetikçi olarak kullanıldığı kanlı eylemleri o günden beri hız kesmeden sürdü.

Özellikle 12 Eylül öncesi darbeye zemin hazırlamak için düzenlenecek provokasyonlar için, Milliyetçi Cephe iktidarları döneminde, uluslararası “kontrgerilla” örgütlenmesinin Türkiye ayağı “Ergenekon” güçlendirildi. Binlerce kişinin katledildiği yüzlerce katliam düzenlendi.

15 Şubat 75 Malatya olaylarında, 1 Mayıs 77 provokasyonlarında,16 Mart  1978 İstanbul Üniversitesi’ne atılan bombalarda, 23 Aralık 1978 Maraş Katliamı’nda, 28 Mayıs 1980 Çorum olaylarında çoluk çocuk, genç ihtiyar demeden binlerce kişi vahşice katledildi.

12 Eylül faşist askeri darbesi ordunun emir komuta zinciri içinde tepeden indiğinde, darbeye ortamı hazırlamış bulunan özel faşist birliklere de artık ihtiyaç kalmamıştı. Kullanılmış kâğıt mendil gibi, işlevlerini gördükten sonra buruşturulup atıldılar.

12 Eylül’de ABD’nin “bizim çocuklar” dediği “onların oğlanları” fiilen iktidarda olduğundan faşizm doğrudan devlet adına yasallaştırılarak sürdürüldü. 

Dinci gericiliğin emperyalist güçlerin desteğiyle nasıl beslenip palazlandırıldığı “FETÖ” adı verilen kanlı bir örgüte dönüştürülebildiği açıkça görüldü.

Dünün “Saygıdeğer Fethullah Hocaefendisi” bu gün bu kanlı örgütün elebaşısı ilan edildi. Bir zamanlar “Saygıdeğer Fethullah Hocaefendi”  birlikte olanlar, onların belirlediği insanlık dışı kuralları uygulamadılar mı? Yurtseverleri türlü türlü kumpaslarla cezaevlerine atmadılar mı? “Vatan haini” ilan etmediler mi? Zindanlarda ölmelerine göz yummadılar mı?

Ne çabuk unutuldu? Birileri kendilerini “bu davaların savcısı” ilan etmedi mi?

Önümüze “kontrgerilla” diye, “Ergenekon” diye cadı kazanında pişirilmeye çalışılan  garip bir “bulamaç” sunulmadı mı?

Buyurun yerseniz diye; içi kumpaslarla doldurulmuş, ABD’siz, CIA’sız, NATO’suz, 12 Martsız, 12 Eylülsüz, bir garip yumurtasız “omlet” konulmadı mı?   

Evet, “fikrini” ABD’den alan, ABD tarafından “finanse” edilen, içine Pentagon’un, CIA’nın sızdığı, “her ilde bulunan silah depoları”ndaki silahları kullanan, “çok dindar, çok memleket sever” mensuplarının “memleket” adına cinayetler işlediği, ülkenin gençlerini, aydınlarını insanlarını kahpece katlettikleri bu malum yarı gizli örgüt, adı ne zıkkımsa, “kontrgerilla”, “Ergenekon” elbette açığa çıkartılmalıdır.

Ancak, ordusu NATO’YA bağlı bir ülkede, kökü NATO’ya, CIA’ya, ABD emperyalizmine uzanan bir yarı resmi, yarı legal “terör örgütü” açığa çıkartılamaz.

Dün önümüze “Ergenekon” diye getirilen yumurtasız omletin “kontrgerilla”,”Ergenekon” gerçeğiyle ilgisi olmadığı; yüzlerce yurtsever insanın yalan yere, boş yere ölümlerine neden olunduğu, ağır mağduriyetlere uğratıldığı tüm çıplaklığıyla açığa çıktı.

Ama “gerçek Ergenekon” hala lanet olası işlevini sürdürmeye devam ediyor. Ve mutlaka açığa çıkartılmalıdır.  

Bu görev emeğin örgütlü güçlerince er veya geç ama bir gün mutlaka yerine getirilecektir.

NATO’dan çıkılmış, Amerikan üslerine el konulmuş, emperyalizmin işbirlikçileri ile birlikte def edildiği, sermayenin egemenliğine son verilmiş bir ülkede TAYLAN dahil, tüm katliamlar açığa çıkartılacak, “Ergenekon” defteri dürülecek ve ülke ‘ÖZGÜR’leşecektir.

Küba’da tasarlandı: Soğuk Savaş Tasarımları

21-09-2019 10:05

Çeviri: Ada Bülbül

Küba’nın ikonik poster dizaynlarının çoğu tüm dünyada anında tanınabilecek özelliğe sahiptir. Che Guevara’nın bilindik resmini kullanmanın yanı sıra, Küba’lı tasarımcılar ülkelerinin devrimci mesajını tüm dünyaya yayabilmek amacıyla bilinmedik tasarım ve çizimler ürettiler. Bu çalışmalar şimdiye kadar çok bilinmiyordu.

Soğuk Savaş Tasarımları, Küba’nın ‘’Altın Çağı’’nda gerçekleştirilen ilk büyük tasarım sergisidir. Bu sergi, OSPAAAL tarafından dünyaya yayılmış olan 100 poster ve 70 dergiden oluşuyor. OSPAAAL, Fidel Castro’nun kurduğu, Asya, Afrika ve Latin Amerika Halklarının Dayanışma Kuruluşu’dur. Bu kuruluş, sosyalist ülkeler ve özgürlük hareketleri arasında bir kooperatifçilik kurmak için oluşturulmuştur.

1966’dan 2019’a kadar Havana’daki OSPAAAL tasarımcıları ABD’nin ‘’ Black Panther Party’’si ile dayanışmayı ifade eden, Güney Afrika’daki ırkçılığı ve Vietnam Savaşını mahkum eden ve son olarak da Latin Amerika’nın devrimci karakterlerini tebrik eden yüzlerce poster ve dergi yayınladı. ABD’nin Guantanamo Koyu'ndaki askeri üssünü eleştirmeleri veya Kuzey ve Guney Kore’nin birlikteliğini savunması gibi bazı düşünceleri bugün hala geçerli.

Soğuk Savaş sırasında, Alfredo Rostgaard, Helena Serrano, Rafael Enríquez ve Gladys Acosta Ávila gibi bazı sanatçılar provakatif posterler ve Tricontinental için cesur dizaynlar hazırladı. Tricontinental, radikal toplumsal figürleri konu alan resimli bir dergidir. Tahmin edilebileceği gibi Che Guevara ve Malcolm X gibi figürleri konu edinmiştir, bunun yanında Jean Paul Sartre ve Jane Fonda gibi isimleri de konu almıştır.

Sergideki çalışmaları 33 tasarımcı yapmıştır ve bunların çoğunu kadınlar oluşturmaktadır. Tasarımların hepsi 1965 ile 1992 yılları arasında yapılmış ve Soğuk Savaş’ın bilindik hikayesini alışılmadık bir penceren anlatarak yeniden oluşturmuştur.

Serginin sorumlusu Oliva Ahmad şöyle diyor: ‘’ Cesurluk ve bu sergiye yaklaşımlar gerçekten göz kamaştırıcı. Tasarımcılar belli bir ideolojiyi aktarmak için bu çalışmaları yapmış olsalar da tek bir estetik dizayna bağlı kalmadılar, onların çalışmaları sıradışı bir özgürlük ile açıklanabilir. Ziyaretçiler zıt renkler ile oluşturulmuş tasarımları, popüler kültürden esinlenilen çizgileri ve daha bir çokşeyi görebilecek. Bu dergiler ve posterler yalnızca örnek oluşturabilecek tasarımlar değildir, bunlar aynı zamanda 20. Yüzyılın çatışmalı ideolojik durumunu gözler önüne seriyorlar.

Kaynak

İklim değişikliği ve yoksulluk

20-09-2019 15:35

Deniz Özdeniz Fettweis

Antroposen, diğer bir deyişle İnsan çağı olarak tanımlanan içinde bulunduğumuz bu çağda, çevresel ve insan temelli ortaya çıkan sosyo-ekonomik ve sosyo-kültürel değişimlerin tartışmasız en büyüğü İklim değişikliği ve devamında gelen İklim Krizi.

İklim değişimi, halihazırda orman yangınları, kasırgalar, seller, kıyı taşkınları, gibi gezegenin ciddi biçimde tahribatına neden olan yıkımlara zaten çoktan sebep oldu. Neredeyse hiç de distopik nitelendirilemeyecek bir senaryoya göreyse kıtlık, doğal afetler ve kitlesel göçler kapıda. Gezegenin karşı karşı olduğu bu fiziksel tahribatı ve onun sorumluluğunu almak üzere, gelişmiş toplumlarda bu güne kadar hatırı sayılır bir farkındalık oluştuğu ve bunun kolektif eylem çağrılarına sağlam bir zemin oluşturduğu kuşkusuz. Ancak 20 yıllık bir gelecek projeksiyonuyla öyle görünüyor ki iklim krizinin etkilerinin bilhassa yoksulların ciddi bedeller ödeyeceği bir tür ‘iklim apartheid’ine dönüşmesi son derece mümkün.

20 Eylül’de Dünya genelinde yapılacak olan iklim eylemlerine gidilirken krizin ekonomik, politik ve insan hakları ölçeğindeki gündelik hayata etkilerinin somut olarak neler olabileceğine dair şu soru öne çıkıyor: İklim değişimini önlemek adına yapılacakların insan haklarına saygılı bir şekilde sürdürülmesi mümkün mü?

Bu sorulara yanıt sunmak ve çözüm üretmek amacıyla Birleşmiş Milletler İnsan Hakları Yüksek Komiserliği için, iklim değişiminin hukukun üstünlüğü, demokrasi ve insan hakları üzerine olan etkisine ilişkin değerlendirmeleri de içeren bir rapor hazırlandı. Söz konusu rapor bizleri, insan haklarının yaklaşmakta olan ayaklanmalara dayanamayacağı, iklim değişikliğin diğer tüm etkilerinin yanı sıra, yoksullara karşı vicdani bir saldırı olduğu gerçeğiyle yüzleştiriyor. Rakamlarla, en zengin %1'lik kesimde yer alan bir kişi, en yoksul %10'da yer alan bir kişiden 175 kat daha fazla karbon salımına sebep oluyor.

Rapor, bu başarısızlığı gidermeye başlamak için atılması gereken bir dizi adımdan söz ederken dünya genelinde en olumsuz etkilenecek grubun yoksulluk içinde yaşayanlar olduğu gerçeğini belirli argümanlarla ortaya koyuyor. Bu, şimdiye kadar İnsan Hakları Komitesi’nin iklim değişikliği meselesine güçlü bir biçimde katılma konusundaki isteksizliğine karşı da bir eleştiri ve bu varoluşsal mücadeleye ciddi bir çağrı niteliğinde.

Raporda yere alan iklimin krizinin ‘ekonomik dönüşümün gerekliliği’ başlığında belirtilenler son derece çarpıcı. Buna göre; iklim karşıtı ülkeler, onların politikacıları ve çok uluslu şirketleri ekonomik iklim hareketinin ekonomik büyümeyi tehdit ettiğini, vatandaşların yaşam tarzına zarar verdiğini ve "işlerini öldüreceğini" dar görüşlü argümanlar ile öne süredursun, yapılan bilimsel araştırmalar 2030 yılına kadar yapılacak tüm yeni enerji projeleri için rüzgara, suya ve güneşe dayanmanın ve 2050 yılına kadar da tüm enerji sistemini mevcut teknoloji ve fosil yakıtlara yaklaşan maliyetlerle yenilenebilir enerjiye dönüştürmenin mümkün olduğunu belirtiyor. Buna göre ekonomik refah, iyi iş ve çevresel sürdürülebilirliğin aslında tamamen uyumlu olabileceği, yenilenebilir enerjinin yeni iş alanları yaratırken, enerji tasarruflu yatırımlar sayesinde daha fazla enerji tasarrufu ve daha az emisyon üretilmesini sağlanabileceğinin altı çiziliyor. Üstelik iklim adaptasyonu ile yeşil ve sürdürülebilir bir ekonominin, sağlık ve çevresel bozulma maliyetlerini düşürerek, gıda ve su güvenliğini sağlayarak yoksulluk ve eşitsizliği azaltabileceği öngörülüyor. Bu sayede tekrar anlaşılıyor ki iklim değişimine karşı alınacak önlemlerin önündeki engeller zannedildiği gibi teknolojik ya da ekonomik değil son derece sosyal ve politik.

Raporda, derin yapısal bir dönüşümün acil olarak hayata geçirilmesi gerektiğinin de altı çiziliyor. Buna göre iklim değişikliği, devletlerin sosyal güvenlik, su, sağlıklı çevresel koşullar, eğitim, yiyecek, sağlık, barınma gibi uzun süre görmezden gelinen ve göz ardı edilen ekonomik ve sosyal haklarını yerine getirmeleri için bir katalizör olarak görülmelidir. Bu yeşil ve sürdürülebilir ekonomiye geçiş süreci, yerinden edilmiş işçileri desteklemek, geçişlerini kolaylaştırmak ve yeni işlerin kaliteli olmasını sağlamak için yerel düzeyde sağlam politikalar gerektirecektir. Şayet bu geçiş iyi yönetilebilirse, yeni ve daha iyi iş kolları yaratılabilir, çalışanları kayıtlı sektöre taşıyabilir, eğitim ve öğretim sağlayabilir, yoksulluğu azaltabilir, ekonomik refahı korurken ayrımcılık ve eşitsizliğe de çözüm getirebilir. Ancak, eğer kötü yönetilirse, bilhassa yoksul insanlar için yıkıcı etkileri olacağının üzerinde ısrarla duruluyor. Dolayısıyla bu yapısal reform sürecinde, iklim eyleminin insan haklarına saygılı, yoksul insanları olumsuz etkilerden koruyacak ve daha fazla insanın yoksullaşmasını engeleyecek şekilde ele alınmasının iklim krize karşı alınacak önlemlerin başında gelmesi gerektiği belirtiliyor.

İklim eylemleri sürerken kitlelerin aktif bir biçimde eylemlere destek vermesi ne kadar önemliyse halihazırdaki toplumlar ve ekonomilerinin canı gönülden bu değişime katkı koyması bir o kadar gerekli. Bir başka deyişle iklim krizinin ele alınma biçiminin değişmesi ve bu konuda yapılacak kolektif bir acil eylem planına olan ihtiyaç son derece hayati. Rapor, iklim krizinin etkileri, tehlikeleri ve çözümlerinin bütün karar düzeylerine yansıyacak şekilde anlaşılması, planlanması ve finanse edilmesini sağlayacak bir devrim çağrısı sunuyor. Ancak bu önerilerin eyleme dönüşüp dönüşemeyeceği insan hakları komisyonu, gelişmiş ülkeler ve sivil toplumun beraber atacağı adımlarla belli olacak.

Kaynak: Climate Change and Poverty, 258/06/2019, Human Rights Council

*Deniz Özdeniz Fettweis - Y.Mimar-Kentsel Tasarımcı 

toplumcumeclis.org

Özgür günlerde görüşeceğiz!

15-09-2019 08:15

Kutsal Hasan Çoğal

“Yaşam ne kadar ilginç değil mi, tanıştığımız dönemden yıllar sonra sana zindandan mektup yazıyorum. Hem de 15-20 yıllık dostlarıma yazmadığım kadar yoğun duygularla.”

Gönderdiği mektubunda bu satırlara yer vermesi aynı duyguları paylaştığımızın kanıtı gibi. 2011 yılında Eskişehir’de tanışmıştık. Arkadaşım Yunus’un dershaneden arkadaşıydı.

Zamanla görüşmeye, kitap alışverişleri yapmaya sonra bu kitapların üzerine konuşmaya başladık. Bu dönem uzun sürmedi ama dostluğumuz baki kalmış demek. Sonra uzun zaman hiç görüşmedik, haberdar da değildik birbirimizden. En azından ben haberdar değildim. 29 Haziran’da basına yansıyan haberini görene kadar.

3 yıla yakındır tutsakmış. Basından yeni öğreniyordum. Kendisini teşhis edemeyen tanığın ifadesiymiş tutsaklığının nedeni. Bu zaman zarfında ailesi hukuki mücadeleden bir adım geri atmamış, kararlılıkla davanın takipçisi olmuşlar. (Ayrıca soruşturmayı yürüten yüzbaşı ve emniyet müdürü şu anda Gülen Cemaatinden tutuklu.)

59 yıl hapis cezası isteniyormuş. Dava istinaf mahkemesine taşınmıştı ailesi tarafından. Olumlu sonuç çıkması bekleniyordu, çıkmadı.

Avukatı olmayan bir eylemden 59 yıl ceza verilmesinin çok ağır olduğunu ve böyle bir cezanın Türkiye’de ilk olduğunu belirtiyor.

Hukuki mücadeleden bir adım geri atmama kararlılığına devam eden ailesi sonucu Yargıtay’a taşıyacak. Buradan olumlu sonuç çıkmasını bekliyoruz. Çıkmazsa da davanın takipçisi olmaktan vazgeçilmeyeceğini belirterek.

Bu süreçte durum yoğun şekilde haberleştirildi, sosyal medyada gündeme getirildi, vekiller tarafından meclise taşındı vs. Toplumdan gelen tepkinin yarattığı basıncın, geri adım artırma noktasında etkili olduğuna yakın zamanda defalarca şahit olduk. Bu durumu kullanabilmek adına her alanda etkin bir biçimde davaya sahip çıkıp, Yargıtay’dan çıkacak sonuca etki edebilecek kamuoyu yaratma görevi önümüzde duruyor. Baran Barış’ın içeriden çıkaramadığı ses olup gerçeğe sahip çıkma görevi.

Bu görevi zorlaştıran en önemli durum ise içinden geçtiğimiz sürecin ta kendisi. Hukukun göstermelik, adaletin belli kesimler için olduğu bir dönemde mahkemelerde kararların hukuk kurallarına göre değil, güçlünün siyasi tercihlerine göre alındığı gerçeğidir.

Yapabilecek çok şeyimizin olduğunu biliyorum. Hep birlikte yaparsak başarabileceğimize de inanıyorum.

Yazıyı dostumun gönderdiği mektubun son satırlarıyla bitiriyorum. Sanki hepinize, hepimize yazmış gibi.

“Sevgili Hasan bu seferlik mektubumu kısa tutuyorum bir dahakine daha geniş ve uzun yazarım. Kendine çok iyi bak ailene ve arkadaşlarına çok selam. Tekrardan en içten duygularımla sarılıp öpüyorum. Özgür günlerde görüşmek dileğiyle”.

11 Eylül’de çöken üçüncü kule patlatıldı mı?

13-09-2019 21:03

Yazar: Paul Schreyer

Çeviri: Özer Erdin

11 Eylül 2001 günü ABD’de yaklaşık 3000 kadar insanın ölümüne neden olan tarihin en büyük terör saldırısı gerçekleşti. Birçok insan 11 Eylül’de devasa boyutta olan iki binanın çöktüğünü sanıyor. Ancak o gün çöken bina sayısı üçtü. Yani 400 metreden daha yüksek olan ikiz kuleler World Trade Center 1 (WTC1) ve World Trade Center 2’nin (WTC2) yanında 186 metre yüksekliğindeki WTC7 de çöken binalar arasındaydı. ABD’de yer alan “Architects and Engineers for 9/11 Truth” adlı 3000’den fazla mimar ve mühendisin üyesi oldukları derneğin mali katkısıyla yapılan bir araştırma sonucunda resmi açıklamaların aksine binanın yangından çökmemiş olduğu sonucuna varıldı. Zamanın ABD Başkanı G. W. Bush’un saldırıları gerekçe göstererek başlattığı ve halen devam etmekte olan Ortadoğu’yu ve Afganistan’ı kana bulayan savaşlar göz önüne alındığında 11 Eylül 2001 tarihinin önemi bir kez daha öne çıkarıyor. Telepolis yazarı Paul Schreyer söz konusu rapora dair bir yazı kaleme aldı.

Geçen hafta doktor unvanına sahip inşaat mühendisleri Leroy Hulsey, Zhili Quan ve Feng Xiao, yangın sonucunu işaret eden resmi hükümet açıklamasının aksine WTC7’nin çöküşünün “binanın her kolonunun takriben eş zamanlı olarak devre dışı kalması” nedeniyle gerçekleştiğini açıkladılar. Söz konusu araştırmacılar çalışmalarını termik etkinin çelik konstrüksiyon üzerindeki etkisini detaylı olarak canlandıran bir bilgisayar simülasyonuna dayandırdılar. 126 sayfalık rapor hakkında 3 Eylül 2019 tarihinde Fairbanks Alaska Üniversitesi’nde bir sunum yapıldı. Ne var ki bu rapor hakkında ana akım medyada şimdiye kadar herhangi bir haber yayınlanmadı.

Araştırma sonucu, ABD devlet kurumu “Milli Standard ve Teknoloji Enstitüsü’nün” (NIST) kendi bilgisayar simülasyonuna dayanarak, yangın nedeniyle çelik yapı taşıyıcılarının deforme olması ile büroların alev aldığı ve bundan dolayı tekil bina katlarının birbiri ardına çökerek 186 metrelik binanın yıkılmasına neden oldukları hakkındaki açıklama ile çelişiyor. Hatırlanacağı üzere resmi açıklamanın yapıldığı tarihte ZDF ve BBC kanalları ortaklaşa hazırladıkları masraflı bir belgesel ile WTC7 özelinde 11 Eylül hakkındaki son gizemin de resmi olarak aydınlatılmış olduğunu duyurmuşlardı.

Ancak binanın çöküşünü asimetrik bir biçimde öne eğen, bina dış örtüsünde güçlü deformasyonlar içeren ve binanın çöküşünü hiçbir biçimde dikey olarak canlandırmayan NIST simülasyonundan çok farklı olan video kayıtları nedeniyle (WTC7’nin çöküşünü farklı açılardan görüntüleyen yarım düzineden fazla kayıt mevcut) resmi kayıtlara dair süregelen bir problem daima var oldu.

Bir diğer problem ise; binanın çökmesi esnasında iki saniyelik bir süre zarfında serbest bir düşüş içinde hareket etmiş olmasıydı. Yetkililer bu olguyu ilk inkârdan sonra gerçi kabul ettiler; fakat bunu hiçbir zaman tam olarak açıklayamadılar.

Yeni araştırma sonuçlarına göre ise NIST’in öne sürdüğü araştırmanın çok büyük metodik eksiklikler içerdiği anlaşılıyor. Çünkü NIST, mevcut bulon (çelik yapı elemanı birleşim cıvatası) ve diğer çelik konstrüksiyon güçlendirme elemanlarını kendi simülasyonunda kullanmamış (yeni araştırma sonucu sayfa 74-86). Başka bir deyişle, ilkin bu gerçek konstrüksiyon verilerinin çarpıtılması ile son resmi araştırma sonuçları elde edilmiş olunuyor. Hatırlatmak gerekirse ZDF ve BBC, NIST’in 2008’deki araştırma sonuçları hakkında şunları söylemişlerdi: “Her ayrıntı, yani binanın her bir cıvatası dikkate alındı.” Ne var ki bu yayın kuruluşları son araştırmayla birlikte ortaya çıktığı üzere yalan söylediler. Bulonların binada kullanılmış olduğu ‘Arup’ ve ‘Nordenson’ adlı Amerikan mühendislik firmalarının bilirkişi raporunda da hâlihazırda 2010 yılında ispatlanmıştı. O tarihte New York’lu bir enerji üretim firması ve WTC7 işletmecisi arasında yaşanan hukuksal bir anlaşmazlık sonucunda binanın alt bölümünde yer almış olan firmaya ait teknik bir sistem, çökme nedeniyle tahrip olduğu için zarara uğrayan işletme, sigorta alacağından ötürü dava açmıştı.

Hulsey ve çalışma arkadaşları, davacı ve davalı tarafından mahkeme süreci çerçevesinde hazırlatılmış olan teknik bilirkişi raporunun birçok yerinde NIST raporunun başlıca iddialarının çürütüldüğüne dikkat çekiyorlar.

Öte yandan NIST araştırmasının başkanı Dr. Shyam Sunder, güncel araştırma hakkında ne düşündüğüne ilişkin olarak Telepolis tarafından kendisine yönetilen soruyu yanıtsız bıraktı. NIST raporu genel anlamıyla şeffaflık yoksunu. Hükümet yetkilileri ise bilgisayar simülasyonlarına dayandırdıkları ham verilerin kamuya açıklanması için kendilerine sunulan talebi 2009 yılında “kamu güvenliğini tehlikeye sokar” gerekçesiyle reddetmişlerdi. Hal böyle olunca o zamanlar hükümetten bağımsız olarak yapılacak bir araştırma zorlaştırılmıştı.

Alaska Üniversitesi’nin araştırmacıları ise şimdi böyle bir araştırmayı gerçekleştirdiler ve NIST’in hatalı varsayımının kabulünde bile (bulonların ve çelik konstrüksiyon güçlendirme elemanlarının kullanılmamış olması) simülasyonda hiçbir biçimde bir yapı çökmesinin ilerleyişinin gözlemlenemediği sonucuna ulaştılar. Başka bir deyişle, NIST’in kabul ettiği gibi kattan kata ilerleyen bir çöküş söz konusu olmamıştı.

Yeni araştırma ile elde edilen bir başka bilgi 47 katlı gökdelenin çatısının üzerinde yer almış olan doğu terasının çökmesi ile ilgili. Video kayıtlarından da görüleceği üzere bu kısmi çökme tüm binanın çöküşünden yaklaşık 5 saniye önce gerçekleşiyor. Alaska Üniversitesi araştırma ekibi, NIST’in iddiasının aksine bu kısmi çöküşün 13. kata ait bir kolonun yıkılması ile açıklanamayacağını söylüyor. Araştırmacılar, video kayıtlarında gözlemlenen sonuca kolonlar bilgisayar simülasyonunda ancak 45. kata taşındığı zaman ulaşabiliyorlar; ne var ki 45. katta 11 Eylül günü yangın çıkmamıştı. Yani, binanın tümünün çöküşünden önce gerçekleşen teras katının çöküşü yangın ile açıklanamamaktadır. Bundan hareketle araştırmacılar bilgisayarda yapılan birçok denemeden sonra binanın video kayıtlarında gözlemlenen çöküşüne eşitlenebilecek en yakın olası değişkeyi şöyle geliştirdiler: “Binanın içinde yer alan tüm kolonların eş zamanlı çöküşü 8 katlık bir alanın üzerinden gerçekleşirken, bunu 1,3 saniye sonra takip eden tüm dış kolonların çöküşü, takriben video kayıtlarındaki çökmeye en yakın hareketi ifade etmektedir.” Buna göre, binanın yıkılışı 16 veya daha aşağı katlarda başlamış olmalıdır. Bu varsayım dikkate alındığında ise çöküşün hangi katta başladığının saptanmasından bağımsız olarak elde edilen tüm sonuçlar özdeştir.

300.000 Dolardan fazla bir bütçeyle “Architects and Engineers for 9/11 Truth” derneği tarafından finansa edilmiş olan araştırmada tüm suçlamalardan ve siyasi spekülasyonlardan kaçınılıyor. Bunun yanında tüm raporda “patlatılma” kelimesine belki hiç yer verilmiyor; fakat “tüm kolonların eş zamanlı çöküşü” ifadesi dikkate alındığında akla binanın patlatılmış olduğundan başka bir fikir gelmiyor.

Söz konusu araştırmada kullanılmış olan ham veriler eylül ayının sonuna kadar Alaska Üniversitesi’nin proje web sayfasında yayınlanacak. Ayrıca araştırmanın uzman değerlendirmeleri 1 Kasım 2019 tarihine kadar toplanarak, yıl sonunda yayınlanacak nihai bir rapora dâhil edilecek.

Kaynak: Telepolis

Twitter Neo-Nazileri engellemeyecek çünkü bu durum Cumhuriyetçi Parti’yi etkileyebilir

09-09-2019 15:11

Çeviri: Ada Bülbül

Neo-Nazileri Twitter’dan uzaklaştırmak kolay bir süreç midir? Büyük ihtimalle kolay değildir. En azından ırkçı tweetlere karşı bir önlem alınamaz mı? Alınır, fakat nefret söylemleri kaldırılan kişiler durumdan mutlu olmayacaktır.

321 milyon kullanıcıya sahip olan Twitter, bu ırkçı ve yabancı düşmanı olan tweetleri engellemek için yardımcı olursa ülkedeki dijital nefret söylemlerinin bu denli hızlı yayılmasının önüne geçebilir. Bir Twitter çalışanının neden önlem alınmadığını merak ettiği ortaya çıktı.

22 Mart’ta düzenlenen ve her bölgeden çalışanların katıldığı toplantıda bir çalışan, Twitter’ın yapay zekası kullanılarak beyaz ırkçılarını siteden atabilecekken şirketin hangi sebeple bu konuda adım atmadığını sordu. Bundan önce, Twitter İslam Devleti propagandasının yapıldığı hesapları engellemişti. Twitter’ın bu konudaki hamlelerini daha önceden incelemiş olan birine göre cevap hiç de şaşırtıcı değildi: Nefret söylemlerini belirlemek için oluşturulan içerik filtreleri Cumhuriyetçi politikacıların engellenmesine yol açabilir.

‘’MotherBoard’’,yöneticinin algoritma süreci ile ilgili yaptığı açıklamayı ayrıntılandırdı.

Yönetici şöyle açıkladı: ‘’Ne çeşit içerik filtresi kullanılırsa kullanılsın, hepsinde bir şeyi elde etmek için başka bir şeyden vazgeçilir. Örnek olarak Twitter IŞİD’e karşı önlem aldığında bu aynı zamanda Arapça yayın yapan kanalları da engelliyor. Genel olarak toplum, bu hamle başkalarını etkilese de IŞİD’in engellenmesinin gerekli olduğunu kabul ediyor.’’

MotherBoard tarafından doğrulanan farklı tartışmalarda ise soru soran çalışan, Twitter’ın beyaz ırkçılarına karşı aynı hız ve kararlılıkla hamle yapmadığını çünkü bu durumdan etkilenecek olan hesapların içinde Cumhuriyetçi politikacılarınki de olabileceğini söyledi.

Bu çalışan, teknik açıdan Cumhuriyetçi politikacıların içeriklerinin de beyaz ırkçılarının içerikleri gibi silinebileceğini söyledi. Beyaz ırkçılarının tüm tweetlerinin silinmesi uğruna politikacıları engellemenin toplum için kabul edilemez olacağını vurguladı.

Öyleyse tam olarak kimler bu filtreler yardımıyla engellenebilir? Yeni başlayanlar için, Iowa’nın Cumhuriyetçi Steve King’i, üçüncü kez beyaz ırkçısı biri tarafından atılan ırkçı tweeti alıntıladı. Bu işi kendileri yapanlar da bulunmakta: Cumhuriyetçi Parti adayı Paul Nehlen, Prince Harry ve Meghan Markle hakkında ırkçı bir tweet atması sınucunda kendi kendini engelletti. 

Twitter MotherBoard’a çalışanın ifadesinin şirketin politikalarını ya da uygulamalarını doğru bir şekilde ifade etmediğini söyledi. Bu sırada, Facebook beyaz ırkçılarını engellemeye başlamıştı.

Bu haberler, Donald Trump’ın Twitter CEO’su Jack Dorsey ile toplantı yapmasından ve takipçi kaybetmek konusunda yakınmasından günler sonra bizim elimize ulaşmıştır. Başlangıçta toplantı ‘’2020 seçimlerinin öncesinde kamuya açık konuşmanın sağlığını korumak ve opioid krizine cevap vermeye yönelik çabaları’’ tartışmak üzere alındı. Fakat kısa sürede neden Twitter’ın kullanıcı sayısının düştüğüne yönelik Sıkça Sorulan Sorular (SSS) toplantısına dönüştü. Trump, Obama’nın Twitter kullanma konusunda kendisinden daha ‘’kötü’’ olduğuna inanıyor. Trump’a yakın iki kişiye göre ise Trump, buna rağmen Obama’nın nasıl daha fazla takipçisi olduğu konusunda yakınıyor.

Kaynak: Yahoo