Ecem Güler

Küçük bir çocuğun bir kedi ile oluşturduğu duygusal bağı konu alan, Doğan Gündüz’ün yazdığı, İranlı sanatçı Vaghar Aghaei’nin kolaj desenleriyle hayat bulan Fare Adlı Kedi hem okumayı bilmeyen hem de yeni öğrenmiş tüm çocukları yumuşacık hikayesini dinlemeye çağırıyor.

Arkadaşlık tek bir bakışla başlayabilir mi? Hele ki bu arkadaşlık, bir çocuk ile bir kedi arasındaysa? Ya bir gün çocuk çok sevdiği arkadaşıyla hep birlikte olmak, her yere onunla gitmek isterse? Neyse ki, biraz yaratıcılık, bir miktar keçe, bolca da neşeyle halledilmeyecek şey yok.

Kitabımızdaki çocuk dükkanın önünde gördüğü kediyle konuşur, onunla arkadaş olur ve babasının da izniyle onu evine götürür. Kedinin adını “Fare” koyar. Kedisiyle gezer, kahvaltı yapar, uyur, konuşur ve okula gitme zamanı geldiğinde onu da götürmek ister. İşte tam da bu noktada babasından hep alışık olduğumuz “Hayır, kediler okula gitmez” cevabını duymayız. Babası Fare’nin taşınmasının zor olduğunu, okulda sıkılabileceğini ama ondan ayrılmadan okula gitmenin bir yolu olduğunu anlatır çocuğuna ve onu üzmemek için sıvar kolları. Keçeleri, düğmeleri, lastikleri kullanarak bir Fare daha yaparlar. Keçeden resmi, okul çantasına diktiklerinde çocuk da iki Fare de artık çok mutludur. Artık çocuğun sevgili dostu Fare hep yanında olabilecektir.

Çocukların hayvanları, cansız varlıkları konuşturduklarını, onların konuşmalarını sadece kendilerinin duyduklarına inandıklarını biliriz. Bir kediyle bir çocuğun dostluğunun anlatıldığı bu kitapta bu duruma da çok yalın ama okurken çocuğun kendini özdeşleştirebileceği şekilde verilmiş.

Öyküdeki baba karakteri, bu yaş grubu için hazırlanan çoğu kitapta nedense sadece anneye aitmiş gibi işlenen birçok rolü üstlenmiş. El işi

yapan, dikiş diken, kahvaltı hazırlayan, çocuğunu anlayan bir baba karşımızdaki. Bu açıdan bakıldığında kitap, babaların çocuklarıyla kuracakları doğru ilişki için güzel bir referans sağlıyor.

Künye: Doğan Gündüz, Vaghar Aghaei, Can Çocuk Yayınları, 2016, 32