Yiğit yoldaşımız Taylan Özgür’ün katledilişinin 50. yılı: Böyle kalır sanma devran…

Taylan Özgür de emperyalist güçlerin, “öldürülecekler” listesine rastgele seçilmiş bir devrimci değildi. Tıpkı Deniz gibi, Yusuf gibi, Mahir, Hüseyin Ulaş gibi… Kaypakkaya, Cevahir gibi asılarak, vurularak, işkence yapılarak öldürülen yüzlerce binlerce devrimci kardeşimiz gibi… Varlıklarıyla, eylemleriyle, halklarıyla kucaklaşarak emperyalizme karşı örgütlenmeleriyle emperyalistleri ve işbirlikçilerini tedirgin ettiği bilinerek ölüm emri verilmiş devrimcilerden, infazı gerçekleştirilen ilk devrimci idi.

Tuncay Çelen

23 Eylül 2019, Taylan Özgür’ün alçakça katledilişinin 50. yılı…

Devrimci, yiğit kardeşimiz Taylan, 23 Eylül 1969 tarihinde İstanbul’da, güpegündüz herkesin ortasında, Beyazıt Meydanı’nda, ‘tetikçi’ Lisan Çakıcı tarafından kahpece öldürüldü.

Böyle kalır sanma devran 
Yola devam eder kervan, 
Öldü Sinan, doğdu Taylan,
Omuzladı silahını…

68 devrimci gençliğinin simgelerinden sevgili Taylan Özgür’ün sokak ortasında kontrgerillanın-Ergenekon’un, adı ne zıkkımsa, kökü ABD’den; CIA’dan beslenen, dalları NATO’ya üye ülkelere sarkan devlet içinde örgütlenen, yarı resmi, ama tümüyle yasa dışı cinayet örgütü tarafından katledilmesinden bu yana 50 yıl geçti.  

Taylan Özgür; CIA’nın, 1952’den itibaren NATO’YA  bağlı tüm Avrupa ülkelerinde “gladyo”, “kontrgerilla”, “özel harp dairesi” adı altında kurduğu ve komünistleri, yurtseverleri yok etmeyi amaçlayan  örgütlerin direktifiyle, tetikçiler tarafından , bilinçli ve planlı bir şekilde öldürülmüştür.

Çünkü Taylan, varlığı ve mücadelesi ile emperyalizme ve işbirlikçilerine karşı yürütülen mücadelenin her anında ve en önünde olan yiğit bir devrimciydi. ODTÜ Sosyalist Fikir Kulübü üyesiydi. Kulübün tüm etkinliklerine katılır, her eylemde en önde olurdu.

ODTÜ Öğrenci Birliği ve Sosyalist Fikir Kulübü’nün ortaklaşa düzenlediği “köylülerle ve işçilerle ilişki kurma ve sorunlarını yerinde tespit etmeyi” amaçlayan  yaz çalışmalarında Taylan,  gerek kitlelerle kurduğu ilişki ve gerekse aldığı olumlu sonuçlarla, çalışmalara katılanların önde gelenlerindendi.

1967 yazında, tek başına görevlendirildiği  Amasya Taşova’da 34 köyü dolaşarak verdiği raporla, bir rekor kırmıştı.  

(Soldan ikinci: Taylan Özgür - Sağdan ikinci: Tuncay Çelen)

Taylan, aynı zamanda, 6 Ocak 1969'da Amerikan CIA AJANI İŞKENCECİ Komer’in makam arabasını ODTÜ’de yakan arkadaşlarımızdandı. Komer, Türkiye’ye gelmeden önce Vietnam’da her türlü işkence, şiddet ve baskı ile Vietnam halkının sindirilmesi hareketini yöneten kişiydi.

Taylan, bu özellikleri nedeniyle 1969 yılı ODTÜ Öğrenci Birliği seçimlerine “Toplumcu Grup” adıyla katılan sosyalistlerin adaylarındandı. “Toplumcu Grup”un başkan adayı ise Taylan öldürüldükten sonra doğan çocuğuna onun adını veren Sinan Cemgil’di.

Doğan çocuğuna, çok sevdiği Taylan’ın ismini koyan Sinan Cemgil, 30 Mart 1972’de Nurhak’ta yargısız infazla katledildi. 

“Öldüğümde beni Taylan Özgür’ün mezarının yanına gömün” diyen Deniz Gezmiş, 6 Mayıs 1972’de hukuk dışı, öç almaya yönelik siyasi bir kararla idam edildi.

Emperyalistler ve işbirlikçiler, arkadaşlarımızın ölülerinden bile korktular. Deniz’in, istemine rağmen, Taylan Özgür’ün yanına gömülmesine izin verilmedi. Üç fidanın; Deniz, Yusuf ve Hüseyin’in mezarlarının aralarına bile başka mezarlar konuldu. Uzun süre mezarlarının ziyaret edilmesi yasaklandı.

Ama halkın sevgisi yasakları deldi geçti. Mezarları her gün ellerinde çiçekler; genç, ihtiyar, kadın çocuk yüzlerce kişi tarafından ziyaret ediliyor. Yıl 360 gün, yaz-kış, bir gün bile mezarlarında güller, karanfiller eksik olmuyor.

Onlar, işçilerin, köylülerin, gençlerin, emekçilerin bilinçlerinde ve yüreklerinde birlikte yürümeye devam ediyorlar.

Sinan’ın oğlu Taylan da bugün 50 yaşında.

Bugün Taylan’ın her yaştan binlerce adaşı var. Deniz gibi, İnan gibi, Ulaş, Mahir gibi on binlerce çocuğa verildi ismi. 

Ne yazık ki, dün Taylan Özgürleri, Sinan Cemgilleri katledenler; Deniz Gezmişleri asanlar; bugün onların kardeşlerini Abdullah Cömertleri,  Ali İsmail Korkmazları, Mehmet Ayvalıtaşları, Ethem Sarısülükleri, Medeni Yıldırımları daha nicelerini aynı kirli yöntemlerle aramızdan ayırıyorlar. Düşünen, sorgulayan insanları cezaevlerinde çürütüyorlar.

Lisan Çakıcı’nın üzerinde Komer'in arabasını yakmaktan sanık olanların listesinin çıkması bir tesadüf değildi. Bu listede isimleri bulunanlardan Hüseyin İnan ve Yusuf Aslan asılarak, Sinan Cemgil Nurhak’ta, Ulaş Bardakçı İstanbul’da vurularak katledildiler. 

Taylan Özgür de emperyalist güçlerin, “öldürülecekler” listesine rastgele seçilmiş bir devrimci değildi. Tıpkı Deniz gibi, Yusuf gibi, Mahir, Hüseyin Ulaş gibi… Kaypakkaya, Cevahir gibi asılarak, vurularak, işkence yapılarak öldürülen yüzlerce binlerce devrimci kardeşimiz gibi… Varlıklarıyla, eylemleriyle, halklarıyla kucaklaşarak emperyalizme karşı örgütlenmeleriyle emperyalistleri ve işbirlikçilerini tedirgin ettiği bilinerek ölüm emri verilmiş devrimcilerden, infazı gerçekleştirilen ilk devrimci idi.  

(Soldan sağa: Halil Çelimli, Yusuf Aslan, Taylan Özgür, Kasım Çelik, İrfan Uçar, Tuncay Çelen, Seçkin İnceefe)

Taylan Özgür'ün katli bu nedenle siyasi tarihimizin önemli kilometre taşlarından biriydi.

“Faili belli” bir cinayetin “faillerinin” günümüze kadar, devlet güçleri tarafından korunup kollanması, adı ve varlığı herkes tarafından bilinen, fakat üstüne gidilmeyen, gidilemeyen CIA yönetimindeki,  “terör ve cinayet örgütü”nün dinci-faşist güçlerin tetikçi olarak kullanıldığı kanlı eylemleri o günden beri hız kesmeden sürdü.

Özellikle 12 Eylül öncesi darbeye zemin hazırlamak için düzenlenecek provokasyonlar için, Milliyetçi Cephe iktidarları döneminde, uluslararası “kontrgerilla” örgütlenmesinin Türkiye ayağı “Ergenekon” güçlendirildi. Binlerce kişinin katledildiği yüzlerce katliam düzenlendi.

15 Şubat 75 Malatya olaylarında, 1 Mayıs 77 provokasyonlarında,16 Mart  1978 İstanbul Üniversitesi’ne atılan bombalarda, 23 Aralık 1978 Maraş Katliamı’nda, 28 Mayıs 1980 Çorum olaylarında çoluk çocuk, genç ihtiyar demeden binlerce kişi vahşice katledildi.

12 Eylül faşist askeri darbesi ordunun emir komuta zinciri içinde tepeden indiğinde, darbeye ortamı hazırlamış bulunan özel faşist birliklere de artık ihtiyaç kalmamıştı. Kullanılmış kâğıt mendil gibi, işlevlerini gördükten sonra buruşturulup atıldılar.

12 Eylül’de ABD’nin “bizim çocuklar” dediği “onların oğlanları” fiilen iktidarda olduğundan faşizm doğrudan devlet adına yasallaştırılarak sürdürüldü. 

Dinci gericiliğin emperyalist güçlerin desteğiyle nasıl beslenip palazlandırıldığı “FETÖ” adı verilen kanlı bir örgüte dönüştürülebildiği açıkça görüldü.

Dünün “Saygıdeğer Fethullah Hocaefendisi” bu gün bu kanlı örgütün elebaşısı ilan edildi. Bir zamanlar “Saygıdeğer Fethullah Hocaefendi”  birlikte olanlar, onların belirlediği insanlık dışı kuralları uygulamadılar mı? Yurtseverleri türlü türlü kumpaslarla cezaevlerine atmadılar mı? “Vatan haini” ilan etmediler mi? Zindanlarda ölmelerine göz yummadılar mı?

Ne çabuk unutuldu? Birileri kendilerini “bu davaların savcısı” ilan etmedi mi?

Önümüze “kontrgerilla” diye, “Ergenekon” diye cadı kazanında pişirilmeye çalışılan  garip bir “bulamaç” sunulmadı mı?

Buyurun yerseniz diye; içi kumpaslarla doldurulmuş, ABD’siz, CIA’sız, NATO’suz, 12 Martsız, 12 Eylülsüz, bir garip yumurtasız “omlet” konulmadı mı?   

Evet, “fikrini” ABD’den alan, ABD tarafından “finanse” edilen, içine Pentagon’un, CIA’nın sızdığı, “her ilde bulunan silah depoları”ndaki silahları kullanan, “çok dindar, çok memleket sever” mensuplarının “memleket” adına cinayetler işlediği, ülkenin gençlerini, aydınlarını insanlarını kahpece katlettikleri bu malum yarı gizli örgüt, adı ne zıkkımsa, “kontrgerilla”, “Ergenekon” elbette açığa çıkartılmalıdır.

Ancak, ordusu NATO’YA bağlı bir ülkede, kökü NATO’ya, CIA’ya, ABD emperyalizmine uzanan bir yarı resmi, yarı legal “terör örgütü” açığa çıkartılamaz.

Dün önümüze “Ergenekon” diye getirilen yumurtasız omletin “kontrgerilla”,”Ergenekon” gerçeğiyle ilgisi olmadığı; yüzlerce yurtsever insanın yalan yere, boş yere ölümlerine neden olunduğu, ağır mağduriyetlere uğratıldığı tüm çıplaklığıyla açığa çıktı.

Ama “gerçek Ergenekon” hala lanet olası işlevini sürdürmeye devam ediyor. Ve mutlaka açığa çıkartılmalıdır.  

Bu görev emeğin örgütlü güçlerince er veya geç ama bir gün mutlaka yerine getirilecektir.

NATO’dan çıkılmış, Amerikan üslerine el konulmuş, emperyalizmin işbirlikçileri ile birlikte def edildiği, sermayenin egemenliğine son verilmiş bir ülkede TAYLAN dahil, tüm katliamlar açığa çıkartılacak, “Ergenekon” defteri dürülecek ve ülke ‘ÖZGÜR’leşecektir.

Küba’da tasarlandı: Soğuk Savaş Tasarımları

Çeviri: Ada Bülbül

Küba’nın ikonik poster dizaynlarının çoğu tüm dünyada anında tanınabilecek özelliğe sahiptir. Che Guevara’nın bilindik resmini kullanmanın yanı sıra, Küba’lı tasarımcılar ülkelerinin devrimci mesajını tüm dünyaya yayabilmek amacıyla bilinmedik tasarım ve çizimler ürettiler. Bu çalışmalar şimdiye kadar çok bilinmiyordu.

Soğuk Savaş Tasarımları, Küba’nın ‘’Altın Çağı’’nda gerçekleştirilen ilk büyük tasarım sergisidir. Bu sergi, OSPAAAL tarafından dünyaya yayılmış olan 100 poster ve 70 dergiden oluşuyor. OSPAAAL, Fidel Castro’nun kurduğu, Asya, Afrika ve Latin Amerika Halklarının Dayanışma Kuruluşu’dur. Bu kuruluş, sosyalist ülkeler ve özgürlük hareketleri arasında bir kooperatifçilik kurmak için oluşturulmuştur.

1966’dan 2019’a kadar Havana’daki OSPAAAL tasarımcıları ABD’nin ‘’ Black Panther Party’’si ile dayanışmayı ifade eden, Güney Afrika’daki ırkçılığı ve Vietnam Savaşını mahkum eden ve son olarak da Latin Amerika’nın devrimci karakterlerini tebrik eden yüzlerce poster ve dergi yayınladı. ABD’nin Guantanamo Koyu'ndaki askeri üssünü eleştirmeleri veya Kuzey ve Guney Kore’nin birlikteliğini savunması gibi bazı düşünceleri bugün hala geçerli.

Soğuk Savaş sırasında, Alfredo Rostgaard, Helena Serrano, Rafael Enríquez ve Gladys Acosta Ávila gibi bazı sanatçılar provakatif posterler ve Tricontinental için cesur dizaynlar hazırladı. Tricontinental, radikal toplumsal figürleri konu alan resimli bir dergidir. Tahmin edilebileceği gibi Che Guevara ve Malcolm X gibi figürleri konu edinmiştir, bunun yanında Jean Paul Sartre ve Jane Fonda gibi isimleri de konu almıştır.

Sergideki çalışmaları 33 tasarımcı yapmıştır ve bunların çoğunu kadınlar oluşturmaktadır. Tasarımların hepsi 1965 ile 1992 yılları arasında yapılmış ve Soğuk Savaş’ın bilindik hikayesini alışılmadık bir penceren anlatarak yeniden oluşturmuştur.

Serginin sorumlusu Oliva Ahmad şöyle diyor: ‘’ Cesurluk ve bu sergiye yaklaşımlar gerçekten göz kamaştırıcı. Tasarımcılar belli bir ideolojiyi aktarmak için bu çalışmaları yapmış olsalar da tek bir estetik dizayna bağlı kalmadılar, onların çalışmaları sıradışı bir özgürlük ile açıklanabilir. Ziyaretçiler zıt renkler ile oluşturulmuş tasarımları, popüler kültürden esinlenilen çizgileri ve daha bir çokşeyi görebilecek. Bu dergiler ve posterler yalnızca örnek oluşturabilecek tasarımlar değildir, bunlar aynı zamanda 20. Yüzyılın çatışmalı ideolojik durumunu gözler önüne seriyorlar.

Kaynak

İklim değişikliği ve yoksulluk

Deniz Özdeniz Fettweis

Antroposen, diğer bir deyişle İnsan çağı olarak tanımlanan içinde bulunduğumuz bu çağda, çevresel ve insan temelli ortaya çıkan sosyo-ekonomik ve sosyo-kültürel değişimlerin tartışmasız en büyüğü İklim değişikliği ve devamında gelen İklim Krizi.

İklim değişimi, halihazırda orman yangınları, kasırgalar, seller, kıyı taşkınları, gibi gezegenin ciddi biçimde tahribatına neden olan yıkımlara zaten çoktan sebep oldu. Neredeyse hiç de distopik nitelendirilemeyecek bir senaryoya göreyse kıtlık, doğal afetler ve kitlesel göçler kapıda. Gezegenin karşı karşı olduğu bu fiziksel tahribatı ve onun sorumluluğunu almak üzere, gelişmiş toplumlarda bu güne kadar hatırı sayılır bir farkındalık oluştuğu ve bunun kolektif eylem çağrılarına sağlam bir zemin oluşturduğu kuşkusuz. Ancak 20 yıllık bir gelecek projeksiyonuyla öyle görünüyor ki iklim krizinin etkilerinin bilhassa yoksulların ciddi bedeller ödeyeceği bir tür ‘iklim apartheid’ine dönüşmesi son derece mümkün.

20 Eylül’de Dünya genelinde yapılacak olan iklim eylemlerine gidilirken krizin ekonomik, politik ve insan hakları ölçeğindeki gündelik hayata etkilerinin somut olarak neler olabileceğine dair şu soru öne çıkıyor: İklim değişimini önlemek adına yapılacakların insan haklarına saygılı bir şekilde sürdürülmesi mümkün mü?

Bu sorulara yanıt sunmak ve çözüm üretmek amacıyla Birleşmiş Milletler İnsan Hakları Yüksek Komiserliği için, iklim değişiminin hukukun üstünlüğü, demokrasi ve insan hakları üzerine olan etkisine ilişkin değerlendirmeleri de içeren bir rapor hazırlandı. Söz konusu rapor bizleri, insan haklarının yaklaşmakta olan ayaklanmalara dayanamayacağı, iklim değişikliğin diğer tüm etkilerinin yanı sıra, yoksullara karşı vicdani bir saldırı olduğu gerçeğiyle yüzleştiriyor. Rakamlarla, en zengin %1'lik kesimde yer alan bir kişi, en yoksul %10'da yer alan bir kişiden 175 kat daha fazla karbon salımına sebep oluyor.

Rapor, bu başarısızlığı gidermeye başlamak için atılması gereken bir dizi adımdan söz ederken dünya genelinde en olumsuz etkilenecek grubun yoksulluk içinde yaşayanlar olduğu gerçeğini belirli argümanlarla ortaya koyuyor. Bu, şimdiye kadar İnsan Hakları Komitesi’nin iklim değişikliği meselesine güçlü bir biçimde katılma konusundaki isteksizliğine karşı da bir eleştiri ve bu varoluşsal mücadeleye ciddi bir çağrı niteliğinde.

Raporda yere alan iklimin krizinin ‘ekonomik dönüşümün gerekliliği’ başlığında belirtilenler son derece çarpıcı. Buna göre; iklim karşıtı ülkeler, onların politikacıları ve çok uluslu şirketleri ekonomik iklim hareketinin ekonomik büyümeyi tehdit ettiğini, vatandaşların yaşam tarzına zarar verdiğini ve "işlerini öldüreceğini" dar görüşlü argümanlar ile öne süredursun, yapılan bilimsel araştırmalar 2030 yılına kadar yapılacak tüm yeni enerji projeleri için rüzgara, suya ve güneşe dayanmanın ve 2050 yılına kadar da tüm enerji sistemini mevcut teknoloji ve fosil yakıtlara yaklaşan maliyetlerle yenilenebilir enerjiye dönüştürmenin mümkün olduğunu belirtiyor. Buna göre ekonomik refah, iyi iş ve çevresel sürdürülebilirliğin aslında tamamen uyumlu olabileceği, yenilenebilir enerjinin yeni iş alanları yaratırken, enerji tasarruflu yatırımlar sayesinde daha fazla enerji tasarrufu ve daha az emisyon üretilmesini sağlanabileceğinin altı çiziliyor. Üstelik iklim adaptasyonu ile yeşil ve sürdürülebilir bir ekonominin, sağlık ve çevresel bozulma maliyetlerini düşürerek, gıda ve su güvenliğini sağlayarak yoksulluk ve eşitsizliği azaltabileceği öngörülüyor. Bu sayede tekrar anlaşılıyor ki iklim değişimine karşı alınacak önlemlerin önündeki engeller zannedildiği gibi teknolojik ya da ekonomik değil son derece sosyal ve politik.

Raporda, derin yapısal bir dönüşümün acil olarak hayata geçirilmesi gerektiğinin de altı çiziliyor. Buna göre iklim değişikliği, devletlerin sosyal güvenlik, su, sağlıklı çevresel koşullar, eğitim, yiyecek, sağlık, barınma gibi uzun süre görmezden gelinen ve göz ardı edilen ekonomik ve sosyal haklarını yerine getirmeleri için bir katalizör olarak görülmelidir. Bu yeşil ve sürdürülebilir ekonomiye geçiş süreci, yerinden edilmiş işçileri desteklemek, geçişlerini kolaylaştırmak ve yeni işlerin kaliteli olmasını sağlamak için yerel düzeyde sağlam politikalar gerektirecektir. Şayet bu geçiş iyi yönetilebilirse, yeni ve daha iyi iş kolları yaratılabilir, çalışanları kayıtlı sektöre taşıyabilir, eğitim ve öğretim sağlayabilir, yoksulluğu azaltabilir, ekonomik refahı korurken ayrımcılık ve eşitsizliğe de çözüm getirebilir. Ancak, eğer kötü yönetilirse, bilhassa yoksul insanlar için yıkıcı etkileri olacağının üzerinde ısrarla duruluyor. Dolayısıyla bu yapısal reform sürecinde, iklim eyleminin insan haklarına saygılı, yoksul insanları olumsuz etkilerden koruyacak ve daha fazla insanın yoksullaşmasını engeleyecek şekilde ele alınmasının iklim krize karşı alınacak önlemlerin başında gelmesi gerektiği belirtiliyor.

İklim eylemleri sürerken kitlelerin aktif bir biçimde eylemlere destek vermesi ne kadar önemliyse halihazırdaki toplumlar ve ekonomilerinin canı gönülden bu değişime katkı koyması bir o kadar gerekli. Bir başka deyişle iklim krizinin ele alınma biçiminin değişmesi ve bu konuda yapılacak kolektif bir acil eylem planına olan ihtiyaç son derece hayati. Rapor, iklim krizinin etkileri, tehlikeleri ve çözümlerinin bütün karar düzeylerine yansıyacak şekilde anlaşılması, planlanması ve finanse edilmesini sağlayacak bir devrim çağrısı sunuyor. Ancak bu önerilerin eyleme dönüşüp dönüşemeyeceği insan hakları komisyonu, gelişmiş ülkeler ve sivil toplumun beraber atacağı adımlarla belli olacak.

Kaynak: Climate Change and Poverty, 258/06/2019, Human Rights Council

*Deniz Özdeniz Fettweis - Y.Mimar-Kentsel Tasarımcı 

toplumcumeclis.org

Özgür günlerde görüşeceğiz!

Kutsal Hasan Çoğal

“Yaşam ne kadar ilginç değil mi, tanıştığımız dönemden yıllar sonra sana zindandan mektup yazıyorum. Hem de 15-20 yıllık dostlarıma yazmadığım kadar yoğun duygularla.”

Gönderdiği mektubunda bu satırlara yer vermesi aynı duyguları paylaştığımızın kanıtı gibi. 2011 yılında Eskişehir’de tanışmıştık. Arkadaşım Yunus’un dershaneden arkadaşıydı.

Zamanla görüşmeye, kitap alışverişleri yapmaya sonra bu kitapların üzerine konuşmaya başladık. Bu dönem uzun sürmedi ama dostluğumuz baki kalmış demek. Sonra uzun zaman hiç görüşmedik, haberdar da değildik birbirimizden. En azından ben haberdar değildim. 29 Haziran’da basına yansıyan haberini görene kadar.

3 yıla yakındır tutsakmış. Basından yeni öğreniyordum. Kendisini teşhis edemeyen tanığın ifadesiymiş tutsaklığının nedeni. Bu zaman zarfında ailesi hukuki mücadeleden bir adım geri atmamış, kararlılıkla davanın takipçisi olmuşlar. (Ayrıca soruşturmayı yürüten yüzbaşı ve emniyet müdürü şu anda Gülen Cemaatinden tutuklu.)

59 yıl hapis cezası isteniyormuş. Dava istinaf mahkemesine taşınmıştı ailesi tarafından. Olumlu sonuç çıkması bekleniyordu, çıkmadı.

Avukatı olmayan bir eylemden 59 yıl ceza verilmesinin çok ağır olduğunu ve böyle bir cezanın Türkiye’de ilk olduğunu belirtiyor.

Hukuki mücadeleden bir adım geri atmama kararlılığına devam eden ailesi sonucu Yargıtay’a taşıyacak. Buradan olumlu sonuç çıkmasını bekliyoruz. Çıkmazsa da davanın takipçisi olmaktan vazgeçilmeyeceğini belirterek.

Bu süreçte durum yoğun şekilde haberleştirildi, sosyal medyada gündeme getirildi, vekiller tarafından meclise taşındı vs. Toplumdan gelen tepkinin yarattığı basıncın, geri adım artırma noktasında etkili olduğuna yakın zamanda defalarca şahit olduk. Bu durumu kullanabilmek adına her alanda etkin bir biçimde davaya sahip çıkıp, Yargıtay’dan çıkacak sonuca etki edebilecek kamuoyu yaratma görevi önümüzde duruyor. Baran Barış’ın içeriden çıkaramadığı ses olup gerçeğe sahip çıkma görevi.

Bu görevi zorlaştıran en önemli durum ise içinden geçtiğimiz sürecin ta kendisi. Hukukun göstermelik, adaletin belli kesimler için olduğu bir dönemde mahkemelerde kararların hukuk kurallarına göre değil, güçlünün siyasi tercihlerine göre alındığı gerçeğidir.

Yapabilecek çok şeyimizin olduğunu biliyorum. Hep birlikte yaparsak başarabileceğimize de inanıyorum.

Yazıyı dostumun gönderdiği mektubun son satırlarıyla bitiriyorum. Sanki hepinize, hepimize yazmış gibi.

“Sevgili Hasan bu seferlik mektubumu kısa tutuyorum bir dahakine daha geniş ve uzun yazarım. Kendine çok iyi bak ailene ve arkadaşlarına çok selam. Tekrardan en içten duygularımla sarılıp öpüyorum. Özgür günlerde görüşmek dileğiyle”.

11 Eylül’de çöken üçüncü kule patlatıldı mı?

Yazar: Paul Schreyer

Çeviri: Özer Erdin

11 Eylül 2001 günü ABD’de yaklaşık 3000 kadar insanın ölümüne neden olan tarihin en büyük terör saldırısı gerçekleşti. Birçok insan 11 Eylül’de devasa boyutta olan iki binanın çöktüğünü sanıyor. Ancak o gün çöken bina sayısı üçtü. Yani 400 metreden daha yüksek olan ikiz kuleler World Trade Center 1 (WTC1) ve World Trade Center 2’nin (WTC2) yanında 186 metre yüksekliğindeki WTC7 de çöken binalar arasındaydı. ABD’de yer alan “Architects and Engineers for 9/11 Truth” adlı 3000’den fazla mimar ve mühendisin üyesi oldukları derneğin mali katkısıyla yapılan bir araştırma sonucunda resmi açıklamaların aksine binanın yangından çökmemiş olduğu sonucuna varıldı. Zamanın ABD Başkanı G. W. Bush’un saldırıları gerekçe göstererek başlattığı ve halen devam etmekte olan Ortadoğu’yu ve Afganistan’ı kana bulayan savaşlar göz önüne alındığında 11 Eylül 2001 tarihinin önemi bir kez daha öne çıkarıyor. Telepolis yazarı Paul Schreyer söz konusu rapora dair bir yazı kaleme aldı.

Geçen hafta doktor unvanına sahip inşaat mühendisleri Leroy Hulsey, Zhili Quan ve Feng Xiao, yangın sonucunu işaret eden resmi hükümet açıklamasının aksine WTC7’nin çöküşünün “binanın her kolonunun takriben eş zamanlı olarak devre dışı kalması” nedeniyle gerçekleştiğini açıkladılar. Söz konusu araştırmacılar çalışmalarını termik etkinin çelik konstrüksiyon üzerindeki etkisini detaylı olarak canlandıran bir bilgisayar simülasyonuna dayandırdılar. 126 sayfalık rapor hakkında 3 Eylül 2019 tarihinde Fairbanks Alaska Üniversitesi’nde bir sunum yapıldı. Ne var ki bu rapor hakkında ana akım medyada şimdiye kadar herhangi bir haber yayınlanmadı.

Araştırma sonucu, ABD devlet kurumu “Milli Standard ve Teknoloji Enstitüsü’nün” (NIST) kendi bilgisayar simülasyonuna dayanarak, yangın nedeniyle çelik yapı taşıyıcılarının deforme olması ile büroların alev aldığı ve bundan dolayı tekil bina katlarının birbiri ardına çökerek 186 metrelik binanın yıkılmasına neden oldukları hakkındaki açıklama ile çelişiyor. Hatırlanacağı üzere resmi açıklamanın yapıldığı tarihte ZDF ve BBC kanalları ortaklaşa hazırladıkları masraflı bir belgesel ile WTC7 özelinde 11 Eylül hakkındaki son gizemin de resmi olarak aydınlatılmış olduğunu duyurmuşlardı.

Ancak binanın çöküşünü asimetrik bir biçimde öne eğen, bina dış örtüsünde güçlü deformasyonlar içeren ve binanın çöküşünü hiçbir biçimde dikey olarak canlandırmayan NIST simülasyonundan çok farklı olan video kayıtları nedeniyle (WTC7’nin çöküşünü farklı açılardan görüntüleyen yarım düzineden fazla kayıt mevcut) resmi kayıtlara dair süregelen bir problem daima var oldu.

Bir diğer problem ise; binanın çökmesi esnasında iki saniyelik bir süre zarfında serbest bir düşüş içinde hareket etmiş olmasıydı. Yetkililer bu olguyu ilk inkârdan sonra gerçi kabul ettiler; fakat bunu hiçbir zaman tam olarak açıklayamadılar.

Yeni araştırma sonuçlarına göre ise NIST’in öne sürdüğü araştırmanın çok büyük metodik eksiklikler içerdiği anlaşılıyor. Çünkü NIST, mevcut bulon (çelik yapı elemanı birleşim cıvatası) ve diğer çelik konstrüksiyon güçlendirme elemanlarını kendi simülasyonunda kullanmamış (yeni araştırma sonucu sayfa 74-86). Başka bir deyişle, ilkin bu gerçek konstrüksiyon verilerinin çarpıtılması ile son resmi araştırma sonuçları elde edilmiş olunuyor. Hatırlatmak gerekirse ZDF ve BBC, NIST’in 2008’deki araştırma sonuçları hakkında şunları söylemişlerdi: “Her ayrıntı, yani binanın her bir cıvatası dikkate alındı.” Ne var ki bu yayın kuruluşları son araştırmayla birlikte ortaya çıktığı üzere yalan söylediler. Bulonların binada kullanılmış olduğu ‘Arup’ ve ‘Nordenson’ adlı Amerikan mühendislik firmalarının bilirkişi raporunda da hâlihazırda 2010 yılında ispatlanmıştı. O tarihte New York’lu bir enerji üretim firması ve WTC7 işletmecisi arasında yaşanan hukuksal bir anlaşmazlık sonucunda binanın alt bölümünde yer almış olan firmaya ait teknik bir sistem, çökme nedeniyle tahrip olduğu için zarara uğrayan işletme, sigorta alacağından ötürü dava açmıştı.

Hulsey ve çalışma arkadaşları, davacı ve davalı tarafından mahkeme süreci çerçevesinde hazırlatılmış olan teknik bilirkişi raporunun birçok yerinde NIST raporunun başlıca iddialarının çürütüldüğüne dikkat çekiyorlar.

Öte yandan NIST araştırmasının başkanı Dr. Shyam Sunder, güncel araştırma hakkında ne düşündüğüne ilişkin olarak Telepolis tarafından kendisine yönetilen soruyu yanıtsız bıraktı. NIST raporu genel anlamıyla şeffaflık yoksunu. Hükümet yetkilileri ise bilgisayar simülasyonlarına dayandırdıkları ham verilerin kamuya açıklanması için kendilerine sunulan talebi 2009 yılında “kamu güvenliğini tehlikeye sokar” gerekçesiyle reddetmişlerdi. Hal böyle olunca o zamanlar hükümetten bağımsız olarak yapılacak bir araştırma zorlaştırılmıştı.

Alaska Üniversitesi’nin araştırmacıları ise şimdi böyle bir araştırmayı gerçekleştirdiler ve NIST’in hatalı varsayımının kabulünde bile (bulonların ve çelik konstrüksiyon güçlendirme elemanlarının kullanılmamış olması) simülasyonda hiçbir biçimde bir yapı çökmesinin ilerleyişinin gözlemlenemediği sonucuna ulaştılar. Başka bir deyişle, NIST’in kabul ettiği gibi kattan kata ilerleyen bir çöküş söz konusu olmamıştı.

Yeni araştırma ile elde edilen bir başka bilgi 47 katlı gökdelenin çatısının üzerinde yer almış olan doğu terasının çökmesi ile ilgili. Video kayıtlarından da görüleceği üzere bu kısmi çökme tüm binanın çöküşünden yaklaşık 5 saniye önce gerçekleşiyor. Alaska Üniversitesi araştırma ekibi, NIST’in iddiasının aksine bu kısmi çöküşün 13. kata ait bir kolonun yıkılması ile açıklanamayacağını söylüyor. Araştırmacılar, video kayıtlarında gözlemlenen sonuca kolonlar bilgisayar simülasyonunda ancak 45. kata taşındığı zaman ulaşabiliyorlar; ne var ki 45. katta 11 Eylül günü yangın çıkmamıştı. Yani, binanın tümünün çöküşünden önce gerçekleşen teras katının çöküşü yangın ile açıklanamamaktadır. Bundan hareketle araştırmacılar bilgisayarda yapılan birçok denemeden sonra binanın video kayıtlarında gözlemlenen çöküşüne eşitlenebilecek en yakın olası değişkeyi şöyle geliştirdiler: “Binanın içinde yer alan tüm kolonların eş zamanlı çöküşü 8 katlık bir alanın üzerinden gerçekleşirken, bunu 1,3 saniye sonra takip eden tüm dış kolonların çöküşü, takriben video kayıtlarındaki çökmeye en yakın hareketi ifade etmektedir.” Buna göre, binanın yıkılışı 16 veya daha aşağı katlarda başlamış olmalıdır. Bu varsayım dikkate alındığında ise çöküşün hangi katta başladığının saptanmasından bağımsız olarak elde edilen tüm sonuçlar özdeştir.

300.000 Dolardan fazla bir bütçeyle “Architects and Engineers for 9/11 Truth” derneği tarafından finansa edilmiş olan araştırmada tüm suçlamalardan ve siyasi spekülasyonlardan kaçınılıyor. Bunun yanında tüm raporda “patlatılma” kelimesine belki hiç yer verilmiyor; fakat “tüm kolonların eş zamanlı çöküşü” ifadesi dikkate alındığında akla binanın patlatılmış olduğundan başka bir fikir gelmiyor.

Söz konusu araştırmada kullanılmış olan ham veriler eylül ayının sonuna kadar Alaska Üniversitesi’nin proje web sayfasında yayınlanacak. Ayrıca araştırmanın uzman değerlendirmeleri 1 Kasım 2019 tarihine kadar toplanarak, yıl sonunda yayınlanacak nihai bir rapora dâhil edilecek.

Kaynak: Telepolis

Twitter Neo-Nazileri engellemeyecek çünkü bu durum Cumhuriyetçi Parti’yi etkileyebilir

Çeviri: Ada Bülbül

Neo-Nazileri Twitter’dan uzaklaştırmak kolay bir süreç midir? Büyük ihtimalle kolay değildir. En azından ırkçı tweetlere karşı bir önlem alınamaz mı? Alınır, fakat nefret söylemleri kaldırılan kişiler durumdan mutlu olmayacaktır.

321 milyon kullanıcıya sahip olan Twitter, bu ırkçı ve yabancı düşmanı olan tweetleri engellemek için yardımcı olursa ülkedeki dijital nefret söylemlerinin bu denli hızlı yayılmasının önüne geçebilir. Bir Twitter çalışanının neden önlem alınmadığını merak ettiği ortaya çıktı.

22 Mart’ta düzenlenen ve her bölgeden çalışanların katıldığı toplantıda bir çalışan, Twitter’ın yapay zekası kullanılarak beyaz ırkçılarını siteden atabilecekken şirketin hangi sebeple bu konuda adım atmadığını sordu. Bundan önce, Twitter İslam Devleti propagandasının yapıldığı hesapları engellemişti. Twitter’ın bu konudaki hamlelerini daha önceden incelemiş olan birine göre cevap hiç de şaşırtıcı değildi: Nefret söylemlerini belirlemek için oluşturulan içerik filtreleri Cumhuriyetçi politikacıların engellenmesine yol açabilir.

‘’MotherBoard’’,yöneticinin algoritma süreci ile ilgili yaptığı açıklamayı ayrıntılandırdı.

Yönetici şöyle açıkladı: ‘’Ne çeşit içerik filtresi kullanılırsa kullanılsın, hepsinde bir şeyi elde etmek için başka bir şeyden vazgeçilir. Örnek olarak Twitter IŞİD’e karşı önlem aldığında bu aynı zamanda Arapça yayın yapan kanalları da engelliyor. Genel olarak toplum, bu hamle başkalarını etkilese de IŞİD’in engellenmesinin gerekli olduğunu kabul ediyor.’’

MotherBoard tarafından doğrulanan farklı tartışmalarda ise soru soran çalışan, Twitter’ın beyaz ırkçılarına karşı aynı hız ve kararlılıkla hamle yapmadığını çünkü bu durumdan etkilenecek olan hesapların içinde Cumhuriyetçi politikacılarınki de olabileceğini söyledi.

Bu çalışan, teknik açıdan Cumhuriyetçi politikacıların içeriklerinin de beyaz ırkçılarının içerikleri gibi silinebileceğini söyledi. Beyaz ırkçılarının tüm tweetlerinin silinmesi uğruna politikacıları engellemenin toplum için kabul edilemez olacağını vurguladı.

Öyleyse tam olarak kimler bu filtreler yardımıyla engellenebilir? Yeni başlayanlar için, Iowa’nın Cumhuriyetçi Steve King’i, üçüncü kez beyaz ırkçısı biri tarafından atılan ırkçı tweeti alıntıladı. Bu işi kendileri yapanlar da bulunmakta: Cumhuriyetçi Parti adayı Paul Nehlen, Prince Harry ve Meghan Markle hakkında ırkçı bir tweet atması sınucunda kendi kendini engelletti. 

Twitter MotherBoard’a çalışanın ifadesinin şirketin politikalarını ya da uygulamalarını doğru bir şekilde ifade etmediğini söyledi. Bu sırada, Facebook beyaz ırkçılarını engellemeye başlamıştı.

Bu haberler, Donald Trump’ın Twitter CEO’su Jack Dorsey ile toplantı yapmasından ve takipçi kaybetmek konusunda yakınmasından günler sonra bizim elimize ulaşmıştır. Başlangıçta toplantı ‘’2020 seçimlerinin öncesinde kamuya açık konuşmanın sağlığını korumak ve opioid krizine cevap vermeye yönelik çabaları’’ tartışmak üzere alındı. Fakat kısa sürede neden Twitter’ın kullanıcı sayısının düştüğüne yönelik Sıkça Sorulan Sorular (SSS) toplantısına dönüştü. Trump, Obama’nın Twitter kullanma konusunda kendisinden daha ‘’kötü’’ olduğuna inanıyor. Trump’a yakın iki kişiye göre ise Trump, buna rağmen Obama’nın nasıl daha fazla takipçisi olduğu konusunda yakınıyor.

Kaynak: Yahoo