Shanidar mağarasındaki kazılar sırasında 1957 yılında keşfedilen ve "Shanidar 1" olarak adlandırılan 50.000 yıl öncesine ait Neandertalin, birçok yaralanma, dejenerasyon geçirdiği ve işitme kaybı yaşadığı belirlendi. 40’lı yaşlarına kadar hayatta kalan Shanidar 1'in çevresindeki yaygın etçil hayvanlara av olmaması için de sosyal grubundaki diğer üyelere güvendiği tahmin ediliyor.

Shanidar 1'in kafatasıyla ve diğer iskelet kalıntılarıyla yapılan önceki incelemelerde, birçok kez yaralandığı tespit edilmiş; yüzünün yanındaki ciddi patlamaya, kırıklığa, sağ kolunun bilekten kesilmesi ve sağ bacağındaki yaralanmalar ile sistematik dejeneratif durumuna rağmen hayatta kalabildiği görülmüştü. Kalıntılarla yapılan yeni analizler, Shanidar 1’in kulak kanallarındaki kemik gelişiminin şiddetli işitme kaybına sebep olduğunu da gösterdi. Güçten düşüren diğer faktörlere ek olarak, bu duyusal eksiklik onu tehlikelere daha açık hale getirmiş olmalıydı.

Bu dönemde yaşayan avcı-toplayıcı bir Neandertal bireyin tek başına çok zor hayatta kalabileceği göz önünde bulundurularak, birçok yaralanma ve kısıtlı kol kullanımıyla yaşamını sürdüren Shanidar 1’in uzun süre hayatta kalabilmek için diğer Neandertallerden 'ciddi derecede' sosyal destek aldığı düşünülüyor.

Bilimfili'nin aktardığına göre; bu sosyal süreçler ile birlikte, Neandertallerin de şehirleşme, buna bağlı ortak yaşam, yaşlılara ve düşkünlere bakma gibi veya kaynak ve yaşam alanı artışına bağlı olarak sahiplenme ve aile kurma gibi birtakım sosyal davranış biçimleri geliştirmeye başlamış olabilecekleri kaydedildi.

İnsanların da avcı-toplayıcı toplum düzenlerinde yardımlaşmadan çok iş bölümüne dayalı bir günlük yaşam geçirdikleri tahmin edilmekle birlikte, özellikle yaşlılarına bakma davranışlarını, şehirleşme veya urbanizasyon dediğimiz sürece dahil ve bu süreci takip eder biçimde ortaya çıkardıkları öne sürülmektedir.