Gülperi Sert'in Zweig'i

"Her yazıyı kendi dilinden okumak gerekir sözünü ütopik anlamda bile söyleyemiyorum çünkü dil bilmek yetmez dilin taşıdığı kültürü de bilmek ve değişimlerini yaşamak gerekir. "

Çeviri sıkıntılı bir konudur benim için. Sıkıntılı derken, iyi çevirinin ne olduğuna dair bir görüş oluşturamamamı kastediyorum. Daha önce Munro mu, çevirisi mi?”  başlıklı yazımda1 tartıştığım sorunu, tam da o yazının kaldığı yerden başlayarak yine ele alacağım.

Yazım şöyle bitiyordu: “Tevrat’ a göre insanlar önceden tek bir dili konuşurlarmış (çeviri sorunu yokmuş). Birliklerini bozmamak, bir arada kalabilmek için çok yüksek bir kule inşa edip burada yaşamak, çevreye yayılmamak istemişler. Tanrı bundan rahatsız olmuş olmalı ki,  dünyaya inmiş ve vahim bir karar verip insanların birbirlerini anlamaması için dillerini karıştırmış. Birbirlerini anlayamayan insanlar arasında birlik kaybolmuş ve hepsi dünyanın ayrı köşelerine dağılmış.

***

Yazının devamını okumak için buraya tıklayınız.

Son Çıkış: Çıkmaz bu yol bir yere...

"Son Çıkış, İstanbul’da eşinin babasının inşaat şirketinde mimar olarak çalışan Tahsin’in traji-komik öyküsünü perdeye getiriyor."

Malum, “köprüden önceki son çıkış” ifadesi içinde bulunduğumuz dönemde siyasetin muhalif cenahında sıkça, her seçim ve halkoylaması arifesinde kullanılır olmuştu. Dün (Cuma) vizyona giren yerli yapım Son Çıkış ise isminin bu bağlamda yapabileceği çağrışımlara karşın, toplumsal-eleştirel bir film olmakla beraber doğrudan güncel siyasal süreçlere, siyasal rejimin değişiyor oluşuna ve bu rejim değişikliğine karşı duruş çabalarına gönderme yapan bir çalışma değil. Can Kantarcı’nın yazdığı senaryodan Ramin Metin’in yönettiği Son Çıkış’ın toplumsal-eleştirelliği, ana gövdesinin “kentsel dönüşüm” arka fonunda bir kara mizah filmi olarak şekillenmesinde ve anlatısının son çeyreğinde ise asıl derdinin kapitalist ilişkilerin penetrasyonun yaygınlığına vurgu yapmak olduğunu hissettirmesinde yatıyor.

***

Yazının devamını okumak için buraya tıklayınız.

Sarı yelekliler, Sovyetler ve Bolşevikler

Fransa’da “sarı yeleklilerin” eylemleri bizde de tartışma konusu oldu: Ağırlığı sağ unsurlar mı oluşturuyordu sol unsurlar mı? Bu hareketin sınıfsal bileşimi konusunda neler söylenebilirdi? Hareketin bir yere doğru yönelmesi söz konusu olduğunda bu sağ mı olurdu sol mu?

***

Yazının tamamını okumak için tıklayınız...

AKP demokrasisi ve ‘demos’un hayaleti

Başlıkta bir yanlışlık olduğu düşünülmesin.  

AKP rejiminin belirli türde bir “demokrasi” ile ilişkilendirilebileceğini düşünüyoruz.  16 yıllık iktidarında adı türlü seçim hileleriyle anılan, her türlü haksızlığın, hukuksuzluğun, antidemokratik uygulamanın bizatihi aktörü olan AKP ile “demokrasi” kavramını aynı cümlede kullanmak bile abes görülecektir kuşkusuz.

Ne ki biz “belirli türde bir demokrasiden” bahsediyoruz.

***

Yazının tamamını okumak için tıklayınız...

Sinizm kazandırıyor!

Türkiye’de kendini CHP ve HDP gibi partilerin dışında solda konumlandıran, ama herhangi bir örgütsel bağlantısı olmayan genişçe bir kesimin varlığını herhalde herkes kabul edecektir.

Burası tamamsa, şimdi herkesin kabul etmesini beklemediğimiz bir başka gözleme gelelim: Eğer bu kesimde Marksizm, sosyalizm, komünizm dışında (ama çoğu kez bunlarla birlikte) en sık görülen başka “izm” var mıdır, varsa nedir diye sorulursa yanıtımız sinizm olacaktır.

***

Yazının devamını okumak için tıklayınız...

Borç: 'İyi insan' profilini sorunsallaştıran bir yerli film

"Borç, aile babası Tufan’ın, karısı Mukaddes’e sırtını kaşıtmakta olduğu bir sahneyle açılıyor. Bu sahne, Tufan ve Mukaddes arasındaki ilişkinin niteliğine ilişkin iyi bir ipucu verir nitelikte."

Bu yılki Istanbul Film Festivali’nin Ulusal Yarışması’nda en büyük ödül olan Altın Lale’yi kazanan Borç dün (Cuma) beş şehirde toplam 13 salonda vizyona girdi. Daha önce kısa filmler ve bir belgesel çekmiş olan Vuslat Saraçoğlu’nun ilk uzun metraj sinema filmi Borç, hastalanan yaşlı bir komşularının bakımını kendi evlerinde üstlenmek durumunda kalan orta sınıf bir ailenin yaşadığı maddi ve manevi zorlukları perdeye getiren bir öykü üzerinden ‘iyi insan’ profilini sorunsallaştırmaya yöneliyor (*).

***

Yazının devamını okumak için buraya tıklayınız.