Umut Dağlar

Gökyüzü kocamandır, bilirsiniz… Bizim görebildiğimiz haliyle bile sayısız şeyi barındırır içinde. Görünmeyen kısmı ise uçsuz bucaksızdır. Galaksiler, gezegenler, yıldızlar, uydular… Fakat bu defa çok uzağa gitmemize gerek yok. Başımızı birazcık kaldırınca gökyüzünün sonsuzluğunu hatırlatan birini bulacağız bakışlarımızın tam karşısında. Üstelik tellerin üzerinde. İnce sık tellerin üzerinde bir adam var. Peki niye orada?

Sevim Ak, sıcacık bir mahalle öyküsüyle çocuklarımızın karşısında yine. Bizleri çocukluğumuzun neşeli sokaklarına götürecek, mis gibi kokuları tekrar duymamızı sağlayacak bir hikayeyle.  Telaşlı kalabalığı tekrar hissetmemizi istercesine çocuklarımıza o güzel hikayelerini sunmaya devam ediyor.

“Gökte Biri Var” , minik bir kız çocuğunun gözünden mahalle yaşamını anlatıyor. Olayların ardı arkası kesilmezken, mahallede tellerin üzerinden birisi sesleniyor. İyi de orada ne işi var ki orada? Neden bir insan tellerin üstüne çıkar ve hep orada kalır? İyi de nasıl yaşıyor, hiç oradan inmeden?

Gökteki adam ise halinden memnun. Mahalleyi orada bulunduğu sürece baştan yarattı sanki. Ne de çok şey biliyor! Bir sürü farklı yol biliyor, mahallede ne olup bittiğini tam da tepeden gözlemliyor. Düşen çamaşırlar, kaybolan kediler, çocukların hangi yoldan gittiği, kimin nereye nasıl gittiği, hangi köşede ne olduğu, mahalleye dair her şeyi ama her şeyi biliyor. Bunları bildiği yetmiyormuş gibi bunlar hakkında yepyeni müthiş fikirleri var. Sanki, sanki gözlükleri kimsenin göremeyeceği şeyleri ona gösteriyor.  “Tıpkı bir büyüteç gibi” diye düşünüyor kahramanımız. Yoksa bu kadar şeyi nasıl bilecekti!

Mahalle, gökteki adam oraya yerleştikten sonra canlanmıştı. Çünkü tellerin üzerinden bir sürü yeni fikirle adeta mahalledeki insanların bakış açısını değiştirmişti. Uzun ve kalabalık mahalle sofraları kuruluyor, esnaflar tatil günlerini değiştirip sevdikleriyle vakit geçiriyor, televizyondaki pembe dizilerin yerini sinema alıyordu. Mahalle renklenip canlanmıştı, sanki yaşadığının farkına varmıştı insanlar.

Ve tabii minik kahramanımız da bu değişimden nasibini almıştı. Hatta hayranlık duyuyordu gökteki adama.  Onun söyledikleri ve önerdiği şeylerle birlikte görünenden çok görünmeyeni merak ediyor ve ona ilgi gösteriyordu artık. Tellerin üstündeki adamın gözlüklerinin bir büyütece benzediğinden ve kimsenin göremediği şeyleri büyütüp ona gösterdiğinden çok emindi artık.

Tellerin üstündeki adama sadece mahalleye dair şeyler söylemiyordu insanlara. Ya da mahallede olup bitenlere dair. Öyle şeylerin farkına vardırıyordu ki herkesi, şaşırıp kalıyorlardı insanlar. Minik kahramanımız ise bunu “Benim kendi isteklerim yok mu?” isyanıyla fark ediyor. Bunu söyler söylemez ise uzunca bir süredir diğerlerine uyum sağlasın diye uğraştığı ve artık gerçekten çok bıktığı bir arkadaşının da farkına varıyor. Onun da kendine göre bir bakış açısı vardı ve minik kahramanımızın istediği şekilde yönetilmeye ihtiyacı yoktu. Tüm bunları fark etme aşamalarının mimarı ise tabii ki gökteki tellerin üzerinde duran adamdı.

“Gökte Biri Var”, Sevim Ak’ın akıcı, sade ve eğlenceli diliyle satırlara dökülürken Behiç Ak’ın güzel çizimleriyle renklendirilmiş. Satır aralarında birçok mesaj veren, sevgiyi, dostluğu, dostluk adına yapılan kurabiyelerin serüvenlerini anlatıyor çocuklarımıza. Görünenin görünmeyenden çok farklı olduğunu da… Çocukların merak duygularını destekleyecek, onları eğlendirecek, daha küçükken bile onların bambaşka bakış açılarından bakmasını sağlayacak bir adamla tanıştırıyor onları. Çocuklarımızı ve mahalledeki diğer insanları.  Fakat ne garip… Tellerin üzerindeki adam her şeyi bilmesine rağmen kimse onun adını dahi bilmiyor. Fakat bu mahallede izler bıraktığı kesindi. Emektar ıhlamur ağacının ortasına çivilenmiş bir mahalle krokisiyle veya toprakta bıraktığı minik bir izle hala dolaşıyordu sanki aralarında.

Gökte biri vardı, ama o kimdi? Gökyüzündeki biri birçok şey söylüyordu, fakat bunları nasıl biliyordu?

Gökyüzünden vazgeçmeyen ve içi gökyüzü kadar geniş olan çocuklarımız için…

KÜNYE: Gökte Biri Var, Sevim Ak, Resimleyen: Behiç Ak, Can Çocuk Yayınları, 2012,92 Sayfa.