Tuğçe Albayrak, Almanya’da taciz edilen iki genç kızı korumak isterken uğradığı saldırı sonucu hayatını kaybetti. Tuğçe’nin kısa ama sevgi dolu hayatını babası Ali Albayrak HaberTürk gazetesinden Pınar Erbaş'a anlattı.

Tuğçe 3 çocuklu bir ailenin en küçüğü, iki abisi var. Annesi bir huzurevinde çalışıyor. Babası araba parçaları üreten bir plastik fabrikasında işçi. Ailesi 1979’da Almanya’ya göç etmiş. Askeri darbe, Çorum ve Maraş olaylarından sonra başka bir ülkeye göç etme kararı almışlar. Tuğçe'nin hikâyesini babası Ali Albayrak anlattı: “Hayat dolu bir kızdı, çocukluğundan beri öyleydi. Doğayı, hayvanları severdi. Fare, kuş, sincap bir sürü hayvanı vardı. Sık sık hayvanat bahçesine götürmemi isterdi. Bir gün bir baktım koca yılanı, boynuna dolamış. Korkusu da yoktu. Bale kursuna gönderdim. Müziğe de meraklıydı. Varımı yoğumu çocuklarım için harcadım zaten. Kültürlü, eğitimli olsunlar istedim. Hepsini okuttum.”

‘BİR SÜRÜ MESAJ VERMİŞ’

“Tuğçe daha 12 yaşındaydı. Bir apartmanda oturuyorduk. Alt katta yangın çıkmıştı. Kapıyı açtım. Merdiven boşluğu cehennem gibi duman kaynıyor. Çocukları el ele tutuşturup dışarı çıkardım. Aşağı indik. Kalabalık. Büyükoğlan koştu. “Tuğçe yok” dedi. Tekrar içeri baktım. Simsiyah her yer. Girsem mi girmesem mi derken nefesimi tutup merdivenlere koştum. O esnada birisiyle çarpıştım. ‘Herhalde Tuğçe’dir’ deyip kucakladım. Nasıl bağırıyor. Baktım Tuğçe. Ağzı burnu is içinde kalmış. Evde kafeste iki hayvanı vardı. O esnada onları kurtarmak için geri çıkmaya çalışıyormuş. O kadar cesur bir kızdı. Küçüklüğünden beri bir sürü mesaj vermiş de biz koşuşturmacadan, yorgunluktan anlayamadık.”

‘NİŞANLANMAK ÜZEREYDİ’

“Bir gece işten dönüyordum. Tuğçe’yi gördüm, köpeğini gezdirmeye çıkmış. Genç bir çocukla konuşuyordu. Sesimi çıkarmadan eve gittim. Evde sordum arkadaşının kim olduğunu. ‘Bak biz Türk bir aileyiz. 2 abin var. Sana güveniyoruz. Arkadaşlık yap tabii ama bu ciddi boyutta olsun. Gelsin kendisi, ailesi bizimle tanışsın. Sen de rahat rahat gez’ dedim. Geldiler, efendi temiz bir aile. Babasının tamirhanesinde çalışan bir çocuk. Ailesi takılarını, çiçeği hazır etmiş istemeye geleceklerdi, olmadı.”

‘BİZE HAKKI ÇOK GEÇMİŞTİR’

“Yorulmak nedir bilmezdi. Hem okuyup hem bir restoranda çalışıyordu. Her şeyini kendi aldı. Bize yük olmak istemiyordu. Aksine bize hakkı çok geçmiştir. Özellikle annesine devamlı bir şeyler hediye ederdi, kahvaltılara götürürdü. Bizi mutlu etmeye çalışırdı. Öyle paranın kıymetini de bilmezdi. ‘Biraz kenara at’ derdim ama o gününü yaşardı.”

'İNSANLAR NASIL BU KADAR GADDAR?’

“Bana çok düşkündü. Küçükken bile bezini annesi değil ben bağlayayım isterdi. İşten geldiğinde kucağıma yatardı. ‘Baba bana biraz masaj yapsana’ derdi. Baba kız bol bol sohbet ederdik. Son zamanlarda Ortadoğu’daki savaşlardan da konuşur olmuştuk. ‘İnsanlar nasıl bu kadar gaddar olabiliyor’ derdi. Bir Müslümanın diğer Müslümanı ‘Allahu ekber’ diye kılıçtan geçirmesine çok tepkiliydi.”

‘DENİZ GEZMİŞ VE MAHİR ÇAYAN HAYRANIYDI’

“Deniz Gezmiş ve Mahir Çayan’a büyük hayranlığı vardı. Atatürk idolüydü. Hayali öğretmen olmaktı. Çocuklarla iç içe olmak istiyordu. Ama belki de 20-30 yılda vereceği dersi son 2 haftada tüm insanlık âlemine gösterdi. Mekânı cennet olsun yavrumun. Tuğçe artık sanki kutsal bir obje olmuş gibi. Mezarı başına gittim bugün yine. İnsan doluydu, dualar ediyorlar, çiçeklerle süslemişler, kartpostallar, şiirler, bir görseniz... Ne hissetmeliyim bilmiyorum. Tüm bunlar inanın bana mutluluk vermiyor. Yavrum hayatta olsaydı da keşke kimse bizi tanımasaydı, eski halimizde olsaydık.”

“Tuğçe bize din, dil, ırk gözetmeksizin esas olanın insan olduğunu gösterdi. Karşısındakinin kimliğine bakmadan yardım etti. Ülkemde hâlâ bu tip ayrımlara vurgu yapılması beni çok üzüyor. Hele de hepimizin bir olduğunu gösteren Tuğçe için... Tuğçe bir yardımsever, cesur bir Türk kızıdır... Böyle anılmasını isterim.”