Türkiye sağının büyük korkusu: Deniz Gezmiş

AKP yandaşlığıyla bilinen Rıdvan Dilmen'in "Erdoğan, parkasız Deniz Gezmiş’tir" açıklamasının ardından AKP'li Selçuk Özdağ da çirkin ithamları sürdürdü: "Deniz Gezmiş bir teröristti."

Yandaş Rıdvan Dilmen'in katıldığı televizyon programında AKP’li Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan’ı Deniz Gezmiş’e benzetmesinin ardından AKP Manisa Milletvekili Selçuk Özdağ "Deniz Gezmiş bir teröristti" dedi.

Özdağ çirkin ithamlarına, "Deniz Gezmiş bir teröristti ve bir banka soymuşlardı, çeşitli yerleri bombalamışlardı. Kendisi ODTÜ öğrencisi olmadığı halde, ODTÜ’ye gelerek başka öğrencilerin okuma haklarını da ellerinden alarak hürriyetlerini engellemişti" iftiralarıyla devam etti.

Rıdvan Dilmen'in açıklamalarından "rahatsız olan" Özdağ, "Erdoğan'ın nasıl övüleceğini" anlattı:

"(Dilmen'e) Sporla ilgili, futbolla ilgili konuşsun. Hele de Sayın Recep Tayyip Erdoğan ile ilgili konuşacaksa, desin ki: Tarihte olduğu gibi büyük şahsiyetlerden bir tanesidir. 'Hem vesayeti yıktı, hem Türkiye’de kalkınma hamleleri yaptı, arka arkaya 12 seçim kazandı, Mustafa Kemal Atatürk’ten sonraki en büyük lider, en başarılı lider, son savaşçı, en karizmatik lider' desin. Mustafa Kemal Atatürk karizmatik bir liderdi, Sayın Recep Tayyip Erdoğan da karizmatik bir lider. O nedenle Sayın Dilmen’in yaptığı bu benzetmeyi benim kabul etmem mümkün değildir."

Erdoğan için "196 üniversite açtı, eğitime verdiği değeri ortaya koydu" diyen Özdağ, şöyle konuştu:

"Dilmen, Sayın Erdoğan’ı doğru tanımlamamış, doğru göremiyor, buradan da birilerine selam çakmak istemiş. Deniz Gezmiş ve arkadaşları komünizme inanıyorlardı. Tek yol devrim diyorlardı."

Yılın en iyi yerli filmlerinden Güvercin

"Adanalı genç sinemacı Banu Sıvacı’nın yazıp yönettiği Güvercin’de Adana’nın yoksul mahallelerinden birinde evlerinin çatısında güvercinler besleyen Yusuf adlı bir gencin, ağabeyinin baskısıyla vasıfsız işçi olarak ağır sömürü koşullarında çalışmaya başlamak zorunda kalmasının, sevgiyle bağlı olduğu güvercinlerinin bakımını yürütmesini zorlaştırması ve Yusuf’un bu duruma isyanı öyküleniyor."

Bu yılki İstanbul Film Festivali Ulusal Yarışmada, ilk uzun metraj filmini çeken yönetmenlerin filmleri arasından verilen En İyi İlk Film Ödülü’nü kazanmış olan Güvercin dün (Cuma) Başka Sinema zincirine bağlı çoğu bağımsız sinemalarda ve Cinemaximum grubunun “sanat filmlerine” ayırdığı salonlarında sınırlı ölçekte vizyona girdi. Istanbul Film Festivali’ne ilişkin bu köşedeki genel, toplu değerlendirme yazımda “gösterişsiz, yalın ama yavan olmayan, ve finali itibariyle son derece zarif bir sinema diline sahip olan Güvercin, sinemamızda önceki yıl Babamın Kanatları ile (yeniden) başlayıp geçen yıl Sarı Sıcak'la süren yeni gerçekçiliğin izinden gitme çizgisinin son derece yetkin yeni halkası” ifadelerini kullanmıştım.

***

Yazının tamamını okumak için tıklayınız...

Sosyalizmde düşmez kalkmaz örgüt ve kale arayışları

Sosyalizmin iç sorunlarına neşter vuracağım derken ifrata kaçılması psikolojizme düşme tehlikesini beraberinde getirir.  

Sonuçta yazıları ağlama duvarına çevirir; sosyalizmi umutsuz bir dava, sosyalistleri de bir türlü bitmeyen ergenlik sorunlarıyla uğraşan işe yaramaz kişiler gibi gösterir. 

***

Yazının devamı için tıklayınız

Görünmeyenin mevcudiyeti

Büyük John Berger’e göre, iyi bir fotoğrafın sırrı, gösterdiklerinden çok göstermediklerini akla getirmesidir. Fotoğraf karesine savaşın vahşetini sığdırmadan savaşı düşündürtmek; zaferin coşkusunu göstermeden zaferi hissettirmek. 

Görünmeyenin mevcudiyetine tanıklık etmek yani.

Peki, toplumsal ve siyasal manzaranın fotoğrafına baktığımızda da böyle olması gerekir mi?

Berger bir vesile oldu ama, solun, içinde bulunduğu koşulları çözümleme tarzında tam da böyle bir ‘vizör’e ihtiyaç duyduğunu söyleyebiliriz.

Gösterdiğiyle görünmeyeni akla getiren bir vizör...

***

Yazının tamamını okumak için tıklayınız...

Tahtakurularıyla mücadele!

Dört bir yandan hepsi ayrı bir delik açıyor. Sabah kalktığınızda vücudunuzda 20 delik varsa, 20 tahtakurusunun saldırısına uğradığınızı söyleyebilirsiniz, hepsi hedefine odaklı, hangi delikten kan emerse, o delikten ayrılmıyor. 

***

Yazının devamını okumak için tıklayınız

Misyonla cinsel zorbalık ve bazı dava adamları

Bu öyle ağır bir misyondur ki tacizin olduğu yerde 15 Temmuz romantizmi, erkekliğin konuya dahil olduğu yerde “benim olmazsan taciz ederim”li şarkı (bu bir şarkı adı!) kulağa çalınır.

Kültürel dünyanın bin bir surat halleri, yüzer-gezer motifleri tüm cüssesiyle hayatımızı sarmalıyor. Tozun dumana karıştığı bir ortam gerçekten. Yalnızca sosyal medya bile fantastik boyutlarda yaşamımıza uzanan bir “kültürlenme alanı”.

Bu kültürlenme alanında herkes biraz kendi mahallesinde “takılıyor”. Diğer mahallede neler olup bittiğini önemli bir vukuat çıkana kadar pek bilmiyoruz. Sonra şaşırıp kalıyoruz haliyle.

Yazının devamı için tıklayınız

Kırılmanın kırılması

12 Eylül 1980’in aslında 1946-50 kırılmasının kırılması olması nasıl 12 Eylül’ün önemini gölgelemezse (gölgelememesi gerekirse), son rejim değişikliğinin 12 Eylül kırılmasının kırılması olması da bu değişikliğin önemini gölgelememelidir.

Türkiye’de 95 yıllık Cumhuriyet dönemi birtakım “kırılmalarla” anılır.

1925 Şeyh Sait ayaklanması, 1930’la başlatılan “devletçi” dönem, 1946’da batı dünyasına demir atma ve çok partili rejime geçiş, 1950 iktidar değişikliği, 27 Mayıs 1960, 12 Mart 1971, 12 Eylül 1980 diye gider ve sonraki başka “kırılmalarla” birlikte günümüze kadar uzanır.

Bunlardan hangileri gerçek anlamda “kırılma” sayılabilir? Zamanında çok önemli kırılma noktası sayılan kimi tarihsel olgulara aradan yıllar geçtikten sonra gene aynı önemi atfetmek mümkün müdür? Örneğin, bugün bakıldığında 12 Mart 1971 darbesinin çok önemli bir kırılma uğrağı olduğu söylenebilir mi?

Yazının devamı için tıklayınız