Çeviri: Zeynep Efe

1972 Madenci Grevi, 1926’dan beri İngiliz madencilerin grev yaptıkları ilk andan itibaren fark edilmiştir. Grev, Madenciler ve devlet arasında maaş konusundaki anlaşmazlıklardan dolayı başlamıştı; Britanya endüstrisi genelinde Tory’lerin maaş teklifleri konusunda yaygın tepkiler vardı. 1971 NUM Yıllık Konferansında, Tory’lerin yaklaşık yüzde 7-8 oranında zam teklif ettiği bir dönemde, yüzde 43’lük bir zam talep edilmişti. 1971’in sonlarında madenciler oy birliğiyle, ücret talepleri karşılanmadığı takdirde endüstriyel eyleme geçmeye karar vermişlerdir.

5 Ocak 1972’de, NUM (Ulusal Maden İşçileri Sendikası) Ulusal Organizasyon Komitesi, Ulusal Kömür Kurulu’ndan gelen ücret artışı teklifini çok az olduğundan dolayı reddetmiştir. Bu olaydan iki gün sonra Kurul, son 3 aydaki tüm maaş tekliflerini geri çekilmiştir. 9 Ocak 1972’de, Britanya’nın her köşesinden madenciler greve çıkmıştır. Galler’in güneyinde, 50 kömür ocağı ve 85 özel maden olmak üzere 185 adet maden çukuru kapatılmıştır.

Madenciler ilk başta kömür enerji santrallerine grev gözcüleri görevlendirmişler, fakat sonrasında tüm enerji santralleri ve ayrıca çelik fabrikaları, limanlar, kömür depoları ve diğer başlıca kömür kullanıcıları da hedef alınmıştır. Galler’in güneyinde, Newport ve Cardiff’deki limanlar, gemilerden kömürü boşaltmayı reddederek madencilere destek olmuştur. Ocak 21’de NUM, tüm yakıt kaynaklarının hareketini durdurmaya karar vermiştir. Güney Galler’deki madenciler de grev sözcüleri olarak West Midlands Gaz Kurulu, Saltley Marsh Kömür deposundaki yerlerini almışlardır.

9 Şubat’ta olağanüstü hal ilan edilmiş ve iki gün sonrasında elektrikten tasarruf etmek için üç günlük çalışma haftası başlatılmıştır. 19 Şubat’ta, birçok müzakere sonrasında, Ulusal Organizasyon Komitesi, NUM ve Devlet arasında anlaşmaya varılmıştır. Grev sözcüleri geri çekilmiş ve 25 Ocak’ta oylamayla madenciler teklifi kabul ederek 28 Şubat’ta işlerinin başına geri dönmüşlerdir.

Grevin sonucunda madencilerin maaşları işçi sınıfı arasında neredeyse en yüksek olanıydı. Grev aynı zamanda, kömürün ülke ekonomisindeki yerinin ne kadar önemli olduğunu göstermiştir.

Ancak, 1973 yılına gelindiğinde, madenciler, endüstriyel ücretler liginde en tepeden on sekizinci sıraya yerleşmişlerdi. Ancak madenciler, ülkenin içinde bulunduğu kötü ekonomik durumu kendi çıkarları için kullanabileceklerini görmüşlerdi. Arap-İsrail savaşı petrol fiyatlarının yükselmesine neden olmuştu ve ülke genelinde sanayi sendikaları ile devlet ilişkisi muhafazakar partililerin ekonomiye yardım amaçlı ödemelerin dondurulması ve kısıtlanmasını istemesi sebebiyle bozulmuştu.

1973’ün sonlarına doğru, madenciler, ücret talepleri karşılanmadığı takdirde bir kez daha grev yapmaya yine oy birliğiyle karar vermişlerdi. Talepleri yerine getirilmemiş ve 9 Şubat 1974’te madenciler yeniden greve çıkmışlardı.

Devlet yüzde 7’lik ücret artışında anlaşmayı reddetmiştir. Bu durum başbakan Edward Heath’ın olağanüstü hal ve üç günlük çalışma haftasını ilan etmesine sebep olmuştur. Genel seçim ve Endüstri İlişkileri Yasası, nöbetçi dikmenin ve kampanya yürütmenin 1972 grevine kıyasla daha gizli yapılmasına neden oluyordu. Edward Heath 28 Şubat tarihinde Genel Seçim ilan etmiştir. Bu durumun kendisine sempati kazandıracağını düşünmüş ancak muhafazakarlar yenilmiştir. İşçi Hükümeti ve madenciler kısa bir süre sonra anlaşmaya varmışlar ve grev sona ermiştir.

Yeni İstihdam sekreteri Michael Foot, madencilerin maaşlarının 1972’den itibaren nasıl düşüşe geçtiğini belirten bir Ödeme Kurulu Raporu hazırlamıştır. Ödemedeki artışların yanı sıra, grevin iki önemli sonucu daha vardı; Pnömokonyoz (kömür gibi maddelerin zerrelerinin devamlı solunumu sonucu oluşan bir tür akciğer hastalığı) hastalarının tazminatı ve 1975’te başlayan yeni bir emeklilik planı için çalışmalar başlatılmıştır.

Kaynak: http://ceviriyoruz.org/1972-ve-1974-madenci-grevleri/