Burcu Adıgüzel

Okula gitmek istemeyen, annesiyle kalmak isteyen ve sürekli oyun oynamak isteyen minik bir rakun... Bazen istemediğimiz şeyleri yapmak zorunda kalabileceğimizi rakuna anlatmayan çalışan annesi… "Yeni oyuncakların olacak, yeni kitaplar tanıyacak, yeni salıncaklarda sallanacaksın. Ama hepsi bu kadar değil." Annesinin, okulu ona sevdirecek minik ve çok eski bir sırrı vardır. Annesi annesinden, o da kendi annesinden öğrenmiştir bu sırrı. Avucundaki öpücük!

Anne rakun, yavrusunun elini tutar ve bir yelpaze gibi parmaklarını açar. Avucuna bir öpücük kondurur. Siyah tüyleri bile titrer rakunun. Ne zaman okulda kendini yalnız hissetsen ve evde olmak istesen avucunu aç, yanağına koy ve annenin seni her zaman sevdiğini hatırla, hisset der. Ama dikkat etmeli, öpücüğü asla kaybetmemelidir. Elini açtığında, yiyecekleri yıkadığında o öpücüğün asla kaybolmayacağını da ekler. Öpücüğü kaybetmenin tek yolu, orada olduğunu unutmaktır!

Rakun nereye giderse gitsin o öpücük orada, annesinin sevgisini yanında hissettirecektir. Ertesi gün rakun ve annesi birlikte okula giderler, tam okula gireceklerken rakun da annesinin avucuna bir öpücük bırakır. Artık sen de beni yanında hissedebilirsin! Annesini özlediğinde sadece rakun değil, rakunu özlediğinde annesi de artık onu yanında hissettirecektir.

Sevginin karşılıklı gücünü kısa, sıcak, sımsıcak bir öyküyle anlatan Avucundaki Öpücük; satırlarından öte bir his bırakıyor okuyucuda. Tüm bu koşturmacaya ve kavgaya ara verdirip çok sahici, etkili ve unuttuğumuz sadelikte bir sevginin varlığını anımsatıyor. Bunun için bazen kısacık bir öykü çok işe yarayabilir, dedirtiyor. Rakunun dünyası ne zaman korkutucu hale gelse hatırlayacağı avucundaki öpücük, hepimizin en çok hatırlamaya ihtiyaç duyduğu duyguya dokunuyor.

Künye: Avucundaki Öpücük, Audrey Penn, Ruth E. Harper, Butik Yayınevi, 2011, 32 sayfa.