Kocaeli'den metal işçisi bir kadın, 8 Mart ekinliğine gitmek için çıktıkları yolda kaza geçirerek yaşamını yitiren Türk Metal üyesi 7 kadın işçi için bir mektup yazdı.

İşte o mektup:

“Belki de ilk defa 5 yıldızlı bir otele gitmenin heyecanı ve sevinciyle yola çıkmışlardı fakat o sevinçler yarım kaldı. Kaç ocak söndü? Çocuklar anasız, kardeşler bacısız kaldı ve bizler bugün üzülerek bir kez daha yıkıldık. Emekçi kadınlarımızı, kardeşlerimizi, yol arkadaşlarımızı kaybetmenin acısını en derinden hissettik.

Bir zamanlar ben de katılmıştım Türk Metal’in tertiplediği 8 Mart kurultayına, “Aman  Allah’ım o ne ihtişam, o ne eğlence, şaka değil gerçek” diyorum.

TÜRK METAL BAŞKANI SANKİ DÜNYAYI KURTARAN ADAM...

Başkan sanki dünyayı kurtaran adam, herkes her şeyi çok biliyor, etraflarında dalkavuklar şakşakçılar.

Başkanın ve arkadaşlarının etrafında garsonlar dört dönüyor, ikramlar, içkiler ganimet! Dedim ya dünyayı kurtaran adamlar.

'BU İHTİŞAMIN KAYNAĞI BİZİZ'

Aslında hepimiz biliyoruz bu ihtişamın kaynağı biziz. Emekçilerden her ay kesilen paralarla yapılan oteller, o paralarla dönen saltanat ve bunun yanında işçilere sadece aidat gözüyle bakan gözler, sanki lütufta bulunmuşçasına davranışlar. Şunu da söylemeden geçemeyeceğim; aslında işçilerin iki tane patronu var. Biri işveren, biri sendika. Ne kadar acı değil mi? Aslında işçi, sendikanın patronu değil midir? Bu sendikalar biz olmasak nasıl var olabilir? Demem o ki emekçi kardeşlerimin acısı büyüktür sabırlar diliyorum.

TÜRK METAL SEN YÖNETİCİLERİNE: SIRF GÖSTERİŞ OLSUN DİYE YAPTIĞINIZ ETKİNLİKLER...

Ve Türk Metal yöneticilerine sormak istiyorum: Neden her ilde bütün kadınların önce hakları hakkında seminerler düzenleyip sonra da eğlenebilecekleri etkinlikler yapılmıyor ya da neden 8 Mart’ın kadınlara tatil olması için mücadele etmiyorsunuz?

Her yıl her fabrikadan 2 ya da 3 kişi yolladığınız, sırf gösteriş olsun diye yaptığınız bu etkinlikleri kime sorarak yapıyorsunuz? Çok iyi biliyorum defalarca giden kadın varken daha bir defa bile gitmeyenler vardı bu etkinliklere. Ve bu da kadınlar arasında bir tartışmaya yol açıyordu. Hatta ben gittiğimde şahit olmuştum, her yıl katılan kadınlar artık birbirlerini çok iyi tanıyorlardı; kimin hangi görevde olduğunu biliyorlardı. 22 yıllık işçi olarak ilk kez sendikanın 8 Mart etkinliğine gittiğim için, dalga bile geçilmişti, “Aaa bunca yıldır çalışıyorsun da ilk defa mı geldin” diye.

KADIN BU DÜNYANIN EN BÜYÜK EMEKÇİSİDİR

Burada bile işçiler arasına rekabet yaratılıyordu. Haklarımız ah o haklarımız, bilmediğimiz haklarımız, yitip giden emeklerimiz hayallerimiz. Dünya Kadınlar Günü’nü bir çiçekle böcekle geçiştirenlere diyorum: Bugün dünya emekçi kadınlar günüdür ve her kadın bu dünyanın en büyük emekçisidir. Emeğimize saygı duyun yeter.” (Evrensel)